Czekałam na wielki finał z Bladym Królem w tle przebierając niecierpliwie nóżkami od momentu, w którym tylko przeczytałam ostatnie zdanie w Głębi. Napór. Stoczyłam zażarty bój ze ślubnym (niestety przegrany) o pierwszeństwo czytania i w końcu, gdy tylko mogłam „wpiąć się w stazę”, nie miałam najmniejszej ochoty się z niej wypinać. Głębia. Bezkres Marcina Podlewskiego mnie pochłonęła.

Blady Król powrócił!
Dawno, dawno temu w odległej galaktyce rozproszona Flota po utracie Strumienia może już tylko przyglądać się spustoszeniu i pędzącym naprzód zastępom Bladego Króla. I tylko dzielna załoga Wstążki ze swym charyzmatycznym kapitanem Myrtonem Grunwaldem ostatkiem sił stara się ocalić jej resztki i stawić czoło nadciągającej ostatecznej bitwie. Kto zwycięży?

Grand finale!
Wiecie, że jeżeli chodzi o Głębię, to jestem absolutnie nieobiektywna. Już bowiem od pierwszego tomu poczułam, że „wpinanie się w Stazę” jest dla mnie jak narkotyk i z każdą kolejną odsłoną cyklu czuję się coraz bardziej uzależniona. ;)

Dlatego też nie będę się rozwodzić nad nieszablonowymi bohaterami, czy też poprowadzoną z rozmachem epicką fabułą. Napiszę tylko, że właśnie taką finałową „rozpierduchę” sobie wyobrażałam. Choć sam finał, notabene nader emocjonujący i pasujący do całego zaserwowanego wcześniej zamieszania, jednak trochę mnie zaskoczył. Nie chodzi oczywiście o chyba najlepszą gwiezdną bitwę tego cyklu, ale o ten cliffhanger, który zaserwował nam autor na końcu. I co ja mam sobie teraz myśleć? Będzie coś więcej, czy te wszystkie „uchylone drzwiczki” są tylko po to, żeby w razie „W” nie zamykać sobie drogi do ewentualnego powrotu? ;)

Było cudnie, ale Polak ponarzekać musi. ;)
Przez trzy poprzednie tomy irytacja i chęć mordu omijały mnie szerokim łukiem. Teraz jednak momentami miałam ochotę na lekkie przyduszenie autora „rozlazłością” niektórych wątków. Ja wiem, że „środek poprzedniczek” był również lekko niemrawy i przygotowywał na końcowe tąpnięcie, ale tutaj to „owijanie bułki w bibułkę” było męczące, a cały dynamizm można było sobie „między kartki włożyć”.

Nie zmienia to jednak faktu, że Głębia. Bezkres Marcina Podlewskiego to był finał, jakiego oczekiwałam. Cała zaś seria była fantastyczną kosmiczną przygodą z mnóstwem akcji i ciekawych bohaterów, która dostarczyła mi wiele niezapomnianych emocji.

Jeżeli jeszcze nie mieliście okazji „wpiąć się w Stazę”, to usiądźcie wygodnie, napijcie się migdałowej whisky i dajcie się porwać Głębi! :D

http://unserious.pl/2018/09/glebia-bezkres/

Czekałam na wielki finał z Bladym Królem w tle przebierając niecierpliwie nóżkami od momentu, w którym tylko przeczytałam ostatnie zdanie w Głębi. Napór. Stoczyłam zażarty bój ze ślubnym (niestety przegrany) o pierwszeństwo czytania i w końcu, gdy tylko mogłam „wpiąć się w stazę”, nie miałam najmniejszej ochoty się z niej wypinać. Głębia. Bezkres Marcina Podlewskiego mnie...