Gdybym nie wiedziała, że całość dzieje się w austriackich Alpach, gdybym nie sprawdziła, że Robert Seethaler jest Austriakiem, powiedziałabym, że Całe życie to powieść skandynawska. Jest w niej coś ze sposobu snucia opowieści przez Wassmo. Gdzieniegdzie pobrzmiewają jednak także magiczne, wcale nieskandynawskie, nuty Thomasa Manna. Jest wreszcie granie na emocjach narracją beznamiętną jedynie z pozoru. A nade wszystko – jest i prostota. Bo żeby poruszyć, nie trzeba wielu słów. Trzeba tylko wiedzieć, jak opowiadać.

Paradoksalnie odpowiedź brzmi: zwięźle.
[...]

Sięgając po książkę, byłam pełna nadziei na doskonałą lekturę. Natknęłam się na tyle pozytywnych recenzji, że właściwie byłam przekonana, że historia mnie oczaruje i doszczętnie pochłonie. I rzeczywiście, wsiąkłam między okładki, mogę polecić książkę z całym przekonaniem, zwłaszcza dla języka (choć wydaje się, że redakcji polskiego tłumaczenia zdarzyło się kilka drobnych wpadek), jakim historia została opowiedziana. Zgodzić się muszę z Ignacym Karpowiczem, że jest to „Poruszająca i lodowato piękna opowieść”.

Ale…

Nie jest to arcydzieło. Według mnie to po prostu dobrze napisana, miejscami naprawdę ujmująca i przykuwająca uwagę historia. Na tle książek okupujących listy bestsellerów rzeczywiście wyróżnia się in plus poziomem artyzmu. Całe życie nie jest bowiem czytadłem.

Ale nie jest także arcydziełem. Z pewnością to jednak kawałek dobrej literatury, po którą warto sięgnąć zwłaszcza w deszczowy, melancholijny dzień.

Całość na: http://www.piorokultury.pl/cale-zycie/

Gdybym nie wiedziała, że całość dzieje się w austriackich Alpach, gdybym nie sprawdziła, że Robert Seethaler jest Austriakiem, powiedziałabym, że Całe życie to powieść skandynawska. Jest w niej coś ze sposobu snucia opowieści przez Wassmo. Gdzieniegdzie pobrzmiewają jednak także magiczne, wcale nieskandynawskie, nuty Thomasa Manna. Jest wreszcie granie na emocjach narracją...