Na okładce książki przeczytałam, że autorka swego czasu ukończyła kurs kreatywnego pisania. Trudno powiedzieć, czy to jemu zawdzięcza pomysł na debiut, ale jedno jest pewne - udało jej się stworzyć książkę inną niż wszystkie, którą czyta się z jednej strony z przerażeniem, z drugiej zaś z ogromnym zaciekawieniem. To historia, która kończy się, zanim na dobre się zacznie, bo gdy poznajemy głównych bohaterów, szybują oni bezwładnie w przestrzeni kosmicznej, mając zapas tlenu na zaledwie 90 minut. Ich historię poznajemy na zasadzie retrospekcji, znajdując się w świecie, gdzie miłość wydaje się zakazana albo przynajmniej niemożliwa.

Europia, czyli to, co zostało po wojnie nuklearnej między USA a Bliskim Wschodem, wydaje się być krainą idealną z punktu widzenia pacyfistów. Nie ma tożsamości narodowej, bo każdy może spędzić w jednym miejscu maksymalnie 3 lata, a potem przenosi się do innego palatynatu. Te nie mają nawet nazw, są ponumerowane, tak, żeby nikt nie poczuł ducha lokalnego patriotyzmu. Na ludziach wymusza się wręcz indywidualizm i egoizm, a idealny wiek do założenia rodziny określa się na mniej więcej 40 lat. Brzmi jak nasza rzeczywistość w krzywym zwierciadle? Owszem, ale w świecie bez religii, bez narodów i bez wyższych ideałów ludziom nie pozostaje nic innego jak oddawanie się rozrywkom i pracy.

W takich okolicznościach poznają się Carys i Max, którzy od razu rozumieją, że zaczyna łączyć ich coś więcej niż tylko przelotny romans. Rozdarci między swoim uczuciem a poszanowaniem dla zasad, które im wpajano, w końcu postanawiają dać sobie szansę i przez to zostają wysłani w kosmos, gdzie statek ulega poważnej awarii. Na skutek nieszczęśliwego zbiegu okoliczności zostają sami w przestrzeni i stają przed najtrudniejszym dylematem w swoim życiu.

Powieść Katie Khan jest wyjątkowa na wielu płaszczyznach. Po pierwsze, bardzo podoba mi się sposób przedstawienia relacji międzyludzkich, w tym miłości Maxa i Carys. Nie ma wielkich fajerwerków, księcia na białym koniu ani romantycznych porywów, a uczucie rozwija się nieśmiało, ale okazuje się niesamowicie silne. Po drugie, zakończenie. Bez spoilerowania mogę tylko napisać, że jest niejednoznaczne, zajmuje sporą część książki i pozostawia czytelnikowi spore pole do interpretacji, jednocześnie pozbawiając go złudzeń. Ciekawskim odradzam czytanie ostatniej strony, zanim do niej dotrą (ja mam taki zwyczaj). Wreszcie po trzecie, świat przedstawiony. Nie dostajemy na tacy ani czasu akcji, ani dokładnego opisu przemian społecznych, ale wszystko wyszło zaskakująco wiarygodnie. Reakcja krajów europejskich na wojnę nuklearną jest wytłumaczalna, tak samo jak zbudowanie wielkiej utopii, i powzięcie wszelkich środków, żeby uniknąć powtórki, w końcu hasło "Nigdy więcej wojny" odradza się po każdym większym konflikcie zbrojnym.

Od Katie Khan dostaliśmy świat niczym z piosenki "Imagine" Johna Lennona, a w nim dwoje zagubionych ludzi, którzy chcieli poszukać własnej drogi. Muszę przyznać, że opowiedzenie ich historii wyszło autorce niesamowicie zgrabnie.

Na okładce książki przeczytałam, że autorka swego czasu ukończyła kurs kreatywnego pisania. Trudno powiedzieć, czy to jemu zawdzięcza pomysł na debiut, ale jedno jest pewne - udało jej się stworzyć książkę inną niż wszystkie, którą czyta się z jednej strony z przerażeniem, z drugiej zaś z ogromnym zaciekawieniem. To historia, która kończy się, zanim na dobre się zacznie, bo...