Nie czytałam "Dziewczyny z pociągu", a to w sumie pomaga mi w sformułowaniu opinii i pomagało w czytaniu, bo nie mam żadnych porównań. Nie jestem też zbyt dobrze zaznajomiona z kryminałami, więc autorzy nadal potrafią mnie zaskoczyć. I muszę przyznać, że tak było też tym razem.

Topielisko. Nazwa tego niewątpliwie urokliwego zakątka jest dość przerażająca, tak samo jak historie, z którymi się wiąże. Kiedyś topiono tam czarownice, a raczej sprawdzano, czy wolnomyślicielki i uzdrowicielki po wrzuceniu pójdą na dno, czy nie. Jeśli tonęły, były zwyczajnymi kobietami. Tyle że zwykle skutek tego testu był nieodwracalny. I choć obecnie nikogo nie wrzuca się tam za czary, to kobiety nadal giną w wodach rzeki. Podobno coś przyciąga tam samobójczynie, mówi się, że to dusze pławionych czarownic.

Jedną z kobiet, które zdały się ulec urokowi Topieliska, była Nel Abbott. Jej samobójcza śmierć jest punktem wyjścia do historii, która obnaża grzechy mieszkańców i pokazuje, że czarne nie zawsze jest czarne, a białe nie zawsze jest białe. Śledztwo prowadzi miejscowa policja, a także, na własną rękę, siostra kobiety. Dla niej powrót w rodzinne strony to nie tylko zmierzenie się ze śmiercią bliskiej osoby, lecz również powrót do dawnych koszmarów. Dla wszystkich oczywistym zdaje się to, że coś łączy śmierć Nel i samobójstwo 15-letniej Katie, pełnej życia radosnej dziewczyny, która utopiła się kilka miesięcy wcześniej, bez wątpienia z własnej woli.

Narracja prowadzona w książce jest dość flegmatyczna, ale o dziwo, nie przeszkadza mi to. Zupełnie jakby woda przelewała się leniwie przez pogorzelisko, odkrywając kolejne warstwy. Podoba mi się to, jak autorka niespiesznie odkrywa kolejne warstwy historii. Z jednej strony wiele dzieje się w tym małym miasteczku, bo w końcu samobójcza i nie do końca wyjaśniona śmierć młodej dziewczyny, a zaraz potem dojrzałej kobiety, to aż nadto dla takiej społeczności. Z drugiej rytm życia jest bardzo spokojny, a wszyscy mają ustalone role i funkcje społeczne, które, jak się okazuje, są tylko maską. Podobała mi się kreacja niektórych bohaterów, zwłaszcza Jules i Leny. Naprawdę polubiłam Lenę, współczułam jej i razem z nią ucieszyłam się, że matka nie zostawiła jej jednak samej sobie. Rozumiem też, przed jakim dylematem stanęła, kiedy okazało się, że jej miłość do Katie to zbyt mało, żeby ochronić przyjaciółkę przed samą sobą.

Dodatkowym plusem jest to, że większość bohaterów trudno ocenić jednoznacznie. Każdy miał swoje motywy postępowania i nikt nie był bez winy, choć nikt nie był także winnym całości nieszczęść, jakie spadły na okolice Topieliska. W miarę czytania nasuwa się pytanie - czy zbrodnie popełnione w obronie własnej lub innych członków rodziny zasługują na potępienie? Trudno na nie odpowiedzieć.

Jedynym zgrzytem było natomiast lokalne medium, kobieta, która rozmawia ze zmarłymi. Na początku utrudniało mi to czytanie, potem irytowało. Miałam wrażenie, że autorka nie do końca wie, jak rozwiązać poszczególne wątki i że potrzebuje pomocy sił nadprzyrodzonych. A to nie jest książka fantasy, więc elementy nie z tego świata po prostu przeszkadzają w odbiorze. Jest to jednak drobny mankament.

Książka wciąga, ale bardzo powoli. Łatwo odłożyć ją na początku, jednak w miarę czytania rośnie apetyt na poznanie rozwiązania zagadki. Polecam, to naprawdę dobra, nieco makabryczna, rozrywka.

Nie czytałam "Dziewczyny z pociągu", a to w sumie pomaga mi w sformułowaniu opinii i pomagało w czytaniu, bo nie mam żadnych porównań. Nie jestem też zbyt dobrze zaznajomiona z kryminałami, więc autorzy nadal potrafią mnie zaskoczyć. I muszę przyznać, że tak było też tym razem.

Topielisko. Nazwa tego niewątpliwie urokliwego zakątka jest dość przerażająca, tak samo jak...