Losy Tearlingu, choć w samym zapisie i dynamice trzymają poziom poprzedniczek, są dla mnie rozczarowaniem.
Sam końcowy reset był zagraniem ciekawym ale niestety wiele innych rzeczy po prostu nie trzymało się kupy.
Wielką tajemnicę pochodzenia Kelsea, a właściwie tylko tego kto jest jej ojcem, rzucono od niechcenia i nic to nie wniosło, niczego mi nie wyjaśniło, nie dodało żadnych informacji. Może i to nie było aż tak ważne, ale jeśli nie było to po co przez dwie książki robiono z tego tajemnicę i męczono tą zagadką czytelnika?
Sama Szkarłatna Królowa w kółko nawiązywała do tego jak istotne w przypadku młodej królowej jest to, kto jest jej ojcem.
Wątek Szkarłatnej Królowej trzymał poziom do końca a później wszystko już poszło spiralą w dół i zdawało mi się, że widzę absurd za absurdem.
Kelsea dowiaduje się kto jest jej ojcem i akurat, musi być to nic nie wnoszący facet, którego zabiła.
Kelsea z mocą, która niszczyła budynki jak domki z kart ale nie mogącą przeciwstawić się hordzie nieumarłych.
Samarę z The Ring wychodzącą z ciała Katie aby zgładzić Rowa i, czego nie rozumiem, młodego Teara.
I reset.
Boom.
Koniec.

Losy Tearlingu, choć w samym zapisie i dynamice trzymają poziom poprzedniczek, są dla mnie rozczarowaniem.
Sam końcowy reset był zagraniem ciekawym ale niestety wiele innych rzeczy po prostu nie trzymało się kupy.
Wielką tajemnicę pochodzenia Kelsea, a właściwie tylko tego kto jest jej ojcem, rzucono od niechcenia i nic to nie wniosło, niczego mi nie wyjaśniło, nie dodało...