Czereśnie zawsze muszą być dwie. Tytuł, który trafił w moje ręce zaraz po premierze. Bardzo pożądany, bardzo polecany i bardzo szybko przeze mnie przeczytany. Wzbogacona o wiele pozytywnych recenzji wchłonęłam go w przeciągu kilku dni. I... mam bardzo mieszane uczucia.

Główną bohaterką jest Zosia Krasnopolska, młoda pani architekt, mieszkająca w Gdańsku. Poznajemy ją jako małą dziewczynkę ze szkoły podstawowej. W ten sposób autorka chce pokazać nam, że nawet najmniejsze decyzje mogą mieć wpływ na dalsze życie. Zosia otrzymuje bowiem willę w Rudzie Pabianickiej. Choć dom jest w opłakanym stanie, dziewczyna chętnie do niego przyjeżdża, przekonana i zakochana w jego magiczności.

Choć historia Zosi mi się podobała, nie mogę tego powiedzieć o samej bohaterce. Wykreowanie jej na naiwną i niezdecydowaną kobietę spowodowało, że nie do końca ją polubiłam. Do tego ciągłe rozterki i zmiany decyzji denerwowały mnie jeszcze bardziej. Jednak sposób opowiedzenia tej historii zrobił na mnie wrażenie. Autorka przedstawia bowiem przeszłość Zosi poprzez pierwszoosobową narrację. To powodowało, że miałam wrażenie, jakby kobieta siedziała tuż obok mnie. Dodatkowo losy młodej dziewczyny, będącej na życiowym zakręcie, zawsze dobrze się czyta. Ale nastawienie i życiowe podejście Zośki pozostawiało wiele do życzenia.

Otwarcie mogę przyznać, że pomysł na fabułę był oryginalny, a połączenie przeszłych i teraźniejszych losów domu, w którym mieszka Zosia, pozytywnie mnie zaskoczyło (choć zwykle nie lubię takich kombinacji). Niemniej jednak wykreowania historii i rozwiązanie tajemnicy z dawnych lat nie wywołało u mnie zachwytu. Odniosłam wrażenie, że książka trochę na siłę była przedłużana - przez co na moją czarną listę trafił jeszcze jeden bohater.

Choć Zosia wywołuje u mnie skrajne emocje, tego samego nie mogę powiedzieć o Szymonie, znajomym z Rudy Pabianickiej. Relacja, jaką autorka stworzyła między parą tych bohaterów, była wspaniała. Nienachalna, niebanalna i po części też magiczna. Szymon to w zasadzie taki mężczyzna idealny, ale jednocześnie nieprzerysowany. Za stworzenie jego postaci Magdzie Witkiewicz należą się wielkie brawa (i nie piszę tego dlatego, że jestem kobietą!).

Książka jest z gatunku tych nostalgicznych i magicznych. Z tajemniczymi postaciami, złą aurą i życiowymi mądrościami. Po przeczytaniu jej nie mówię zdecydowanie "tak", ale nie mówię też "nie". Bo z jednej strony historia jest bardzo ciekawa, z drugiej melancholia, jaka od niej bije, powoduje, że chyba nie jest to wymarzona książka dla mnie. Może minimalnie szybszy bieg akcji i nieprzedłużanie historii przez pana Andrzeja (tak, to on trafił na listę!) spowodowałoby, że bardziej by mi się spodobała.

Mimo wszystko uważam, że ze względu na to, iż książka bardzo mocno akcentuje fakt, że przeszłość determinuje teraźniejszość, Czereśniom... trzeba dać szansę. Może nie wywróci Wam ona świata do góry nogami, ale na pewno da do myślenia. Każdy kto po nią sięgnie, znajdzie coś dla siebie.

Czereśnie zawsze muszą być dwie. Tytuł, który trafił w moje ręce zaraz po premierze. Bardzo pożądany, bardzo polecany i bardzo szybko przeze mnie przeczytany. Wzbogacona o wiele pozytywnych recenzji wchłonęłam go w przeciągu kilku dni. I... mam bardzo mieszane uczucia.

Główną bohaterką jest Zosia Krasnopolska, młoda pani architekt, mieszkająca w Gdańsku. Poznajemy ją jako...