W skrócie o fabule: Rune i Poppy poznają się, gdy są dziećmi. Zaprzyjaźniają się i już od małego są nierozłączni. Kiedy są nastolatkami chłopak wraz z rodzicami musi wyjechać. Rozstają się i po czasie ich kontakt się urywa. Kiedy po dwóch latach Rune wraca z Norwegii, to już nie jest ten sam Rune i jest całkiem inaczej, a Poppy do tego wszystkiego stara się go unikać. Co się wydarzyło podczas tych dwóch lat rozłąki?

Zapowiadało się naprawdę ciekawie. Sama fabuła może aż tak nie zachęcała, ale sama okładka, sam pomysł na temat pocałunków – to zachęciło bardziej.
Miałam oczekiwania co do książki. Także cieszyłam się, gdy zaczęły pojawiać się zachwycające opinie. Czasem też zdarzyło się, że przeczytałam kilka mniej pozytywnych opinii, ale zazwyczaj były jednak one zachęcające. Wiecie, co? Ja jednak jestem w tej grupie czytelników, którzy nie rozumieją do końca zachwytów nad książką. Z jednej strony książka jest dobra, ale miała swoje wady. 

Już sam początek mnie irytował. Autorka zaczęła od przedstawienia przyjaźni pomiędzy tą dwójką, kiedy byli dziećmi, a miałam wrażenie, że czytam o dorosłych ludziach. Potem się nic nie zmieniło. Rune i Poppy byli nastolatkami a wyrażali się jakby mieli kupę lat życia za sobą, jakby o nim naprawdę wiele wiedzieli. No dobrze, mówili pięknie o miłości, o przyjaźni o smutku, o nadziejach, pragnieniach, można z tego wyciągnąć wiele pięknych cytatów, ale dla mnie te ich rozmowy były niestety trochę sztuczne. Mieli siedemnaście lat, a miałam wrażenie, że mam przed sobą całkiem innych bohaterów. Nie jestem do tego przyzwyczajona, także niestety strasznie mnie to denerwowało.
Ogólnie historia ta była naprawdę piękna. Pięknie przedstawiona historia miłosna, która wzrusza, bo i mnie wzruszyła pod koniec, a jednak ma swoje wady. Cała ta przyjaźń i miłość bohaterów była zachwycająca, wzruszająca, jak bardzo się kochają w takim młodym wieku i ile dla siebie wzajemnie znaczą, a jednocześnie była zbyt idealna, nawet nierealna. Akcji też za wiele nie było w książce, bo ciągle były rozciągane opisy uczuć, ciągnęły się i ciągnęły. Epilog? No cóż chyba lekko naciągany. 

Książka ta nie wciągnęła mnie od pierwszych stron. Muszę przyznać, że się czasem nudziłam. Potem pewne sceny spowodowały moje zainteresowanie, ale w dużej części i tak się nudziłam czytając.
Chciałam jeszcze wspomnieć o pomyśle o tych karteczkach, pocałunkach w słoiku. Na początku bardzo mnie zaciekawił ten pomysł, mówię sobie, że to coś nowego. Ale w połowie historii czasem ten pomysł już zaczął irytować. 

Podsumowując jest mi przykro. Przykro, że historia okazała się dla mnie nieco słabsza. Miałam duże oczekiwania co do książki, co do samego pomysłu i się bardzo niestety zawiodłam. Jednak z drugiej strony sama historia nie jest zła, jest piękna na swój sposób, a jednak do mnie jakoś nie przemawia do końca. 

W skrócie o fabule: Rune i Poppy poznają się, gdy są dziećmi. Zaprzyjaźniają się i już od małego są nierozłączni. Kiedy są nastolatkami chłopak wraz z rodzicami musi wyjechać. Rozstają się i po czasie ich kontakt się urywa. Kiedy po dwóch latach Rune wraca z Norwegii, to już nie jest ten sam Rune i jest całkiem inaczej, a Poppy do tego wszystkiego stara się go unikać. Co...