Część pierwsza, która kończy się w taki sposób?
To powinno być zakazane.
Nie da się zakończyć czytania na tej książce.
Na tym tomie.
Tym bardziej, że w zasadzie nie ma powodu kończyć czegoś tak fajnego, sympatycznego, zabawnego, ale nie w głupi czy prymitywny sposób.
Wiki trafia do Piekła. Z własnej woli, bo okazuje się, że to człowiek po śmierci, w sumie niezależnie od wartości swojego życia, decyduje – góra czy dół. W jej przypadku wybór był jednoznaczny. Trafiła w magiczną liczbę 6. Poznała Azazela, Beletha, zjadła jabłko mocy i zamiast wmieszać się w piekielny tłum, stała się Diablicą. Walczy z Aniołami o dusze umarłych, a właściwie przekonuje różnymi metodami o wyższości „życia” w Piekle nad „życiem” w Niebie.
Chętnie kupiłabym taką wizję Piekła. Śmiem podejrzewać, że rzeczywiście jest znacznie bardziej atrakcyjna od śpiewania przez wieczność niebiańskich hymnów i gdyby tak było faktycznie, Niebo mogłoby cierpieć na spore niedobory mieszkańców.
Ja, Diablica to nie tylko przebojowa, zakochana Wiki. Do kompletu można dołożyć manipulatora Azazela ze swoim Ruchem Wyzwolenia Jąder, jak twierdził Paweł - znaną tajną organizacją, Beletha – przeokropnie cudownego diabła, twórcę kotów, ojca Achillesa, demona Goecji zazdrośnika i wielkiego miłośnika Wiki. Faceta, który w pierwszym odruchu chce pozbawić życia „ukochanego” Diablicy, a potem poniekąd zwraca jej wolność i daje przyszłość u boku Pawełka. Jest Kleopatra jako druga Diablica, z naręczem sukien i biżuterią ważącą kilogramy. I Pawełek, choć pewnie przystojny, dla mnie jak flaki z olejem, zdecydowanie nie do lubienia. A że porównania z Belethem nie wytrzymuje, nawet w 0,5% to mówić nie trzeba. Wcale bym tak spokojnie o tym nie pisała, gdyby nie to, że zajrzałam na koniec trzeciego tomu i Pawełek może sobie iść w diabły. Tylko trzeba chwilę poczekać, aż dziewczyna zmądrzeje.
Z przyjemnością można tez poznać nijaką, bo nie męską i nie kobiecą Śmierć.
I cudnego kota Behemota.
Spotkać też tutaj można masę humoru i dowcipu. Sytuacyjnego i słownego. Przy okazji nie obrażającego ani bohaterów, nie czyniącego z nich idiotów, ani nikogo innego.
To nie jest żadna wielka, ani ambitna książka. Zdecydowanie z kategorii: lekka, łatwa i przyjemna, ale nawet jeśli zarzucić jej niezbyt wyszukany język, niezbyt wydumane problemy, to i tak można w jesienny zamglony dzień ją poczytać.
Zdecydowanie największym atutem książki, oprócz oczywiście Beletha, jest wizja Piekła i Nieba. Pomysł, którego obudowanie też nie jest zwykle zbyt skomplikowane, ale przyjemne i niekiedy bywa zaskakujące.
Jestem na tak. Aby uśmiechnąć się i odreagować, aby oderwać się od szarości i szybko zapadającego zmroku.
Zapomniałabym - babcia moherowy berecik, która zakończyła swój długi żywot podczas pikiety pod Sejmem przeciwko metodzie in-vitro, do tej pory sprawia, że uśmiecham się pod nosem. Zresztą nie tylko ona. Jej pikiety w piekle nawracające upadłych też.
Rozumiem, że wątek miłosny został tak skonstruowany, ale mogę powiedzieć, że mi się to nie podoba. Piotruś? Piotruś? Jakaś choroba umysłowa dopadła autorkę pomysłu. Dla zainteresowanych powiem tyko, że koniec książki to scena na balkonie gdy Wiki ginie w namiętnych uściskach Piotrusia. Była Diablica, bez pamięci o cudnym Belethcie.

Część pierwsza, która kończy się w taki sposób?
To powinno być zakazane.
Nie da się zakończyć czytania na tej książce.
Na tym tomie.
Tym bardziej, że w zasadzie nie ma powodu kończyć czegoś tak fajnego, sympatycznego, zabawnego, ale nie w głupi czy prymitywny sposób.
Wiki trafia do Piekła. Z własnej woli, bo okazuje się, że to człowiek po śmierci, w sumie niezależnie od...