[Autor] stworzył (...) genialny thriller prawniczy z misternie uknutą intrygą, niesamowitymi zwrotami akcji, zakończeniem, o którym nawet filozofom się nie śniło, ale nade wszystko z dwójką niezwykłych bohaterów, różnych od siebie jak dwa żywioły. Ich drogi krzyżują się na zatłoczonych korytarzach kancelarii.

Czytelnik ,,ogląda” ją wielowymiarowo: za sprawą wojowniczego pióra pisarza, zagląda do gabinetów Chyłki i Kormaka oraz do noryobory – to tam swoją funkcję piastuje Kordian Oryński, by zaraz potem przenieść się do miejsca, gdzie swój nieszczęsny żywot wiedzie Piotr Langer, a w konsekwencji trafić na salę sądową, by wraz z obrońcami i oskarżonym przed Wysokim Sądem usłyszeć wyrok… No właśnie, jaki?

O najkorzystniejszy z możliwych finałów tej sprawy zabiegają:

Ona – Joanna Chyłka, doświadczona i bezkompromisowa prawniczka, kobieta, o której można wiele powiedzieć, ale z pewnością nie to, że jest przedstawicielką słabej płci. Zdeterminowana, gotowa na wiele, by osiągnąć zamierzone cele. To wamp w spódnicy uwielbiający słuchać Iron Maiden, jeść mięso, pić becksa, palić marlboro jak smoczyca, ale nade wszystko kochający szaleńczą jazdę iks piątki, za kółkiem której przemierza ulice mając w głębokim poważaniu przepisy o ruchu drogowym.

On – Kordian Oryński, aplikant, żółtodziób, który otrzymuje szansę rozpostarcia skrzydeł pod czujnym okiem Chyłki, z sobie tylko wiadomych powodów nazywającej go Zordonem. Młodzian słucha Willa Smith’a, co doprowadza opiekunkę do szewskiej pasji, je rybę, pali davidoffa i… podkochuje się w patronce, która skutecznie studzi jego zapały.

Niniejsza charakterystyka bohaterów sprawiła, że bardzo się z nimi zżyłam, jednak Autor poskąpił informacji na temat ich zewnętrznego wyglądu, pozostawiając otwartą furtkę w mojej wyobraźni, co z jednej strony jest intrygujące, z drugiej jednak pozostawia pewien niedosyt.

Fikcyjna fabuła thrillera wydaje się być bardzo realna, ale co równie istotne, nie nuży, mimo iż nie brak w niej odniesień do szeroko pojętych przepisów i kruczków prawnych.

Na korzyść tej historii przemawia język, w tym przede wszystkim naturalne, a zarazem inteligentne dialogi, jednakże razi w moim odczuciu nadmiar wulgaryzmów, z których w niektórych partiach tekstu, pisarz mógł zrezygnować bez uszczerbku dla odbioru całości. Ów niesmak Remigiusz Mróz zrekompensował mi jednak z nawiązką, niejednokrotnie wplatając w treść skonstruowane po mistrzowsku porównania typu: ,,Chyłka poczuła się, jakby ktoś drapał po jej duszy postrzępionymi paznokciami”.

Dlatego ogłaszam wszem i wobec: ,,Jest winny jak ocet” temu, że sięgnę z całą pewnością po kolejny tom przygód Chyłki i Zordona, o którym w jednym z wywiadów twórca mówi: ,,(…) w kontynuacji (…) nadal najważniejsi są Chyłka i Oryński, i sprawa, którą przyjdzie im rozwiązać. A tym razem jest to zagwozdka, od której głowa boli. Langera będą wspominać z rozrzewnieniem.’’

http://pieninyinfo.pl/kultura/kasacja-remigiusza-mroza-w-felietonie-iwony-niezgody-3234

[Autor] stworzył (...) genialny thriller prawniczy z misternie uknutą intrygą, niesamowitymi zwrotami akcji, zakończeniem, o którym nawet filozofom się nie śniło, ale nade wszystko z dwójką niezwykłych bohaterów, różnych od siebie jak dwa żywioły. Ich drogi krzyżują się na zatłoczonych korytarzach kancelarii.

Czytelnik ,,ogląda” ją wielowymiarowo: za sprawą wojowniczego...