Po dłuższym przebywaniu w zimnych klimatach skandynawskich, przyszedł czas na gorące klimaty arabskie.

Amani jest córką kobiety skazanej na śmierć. Po straceniu matki dziewczyna mieszka u wujostwa, a w wolnym czasie przebiera się za chłopaka i ćwiczy w strzelaniu. Wuj Amani postanawia poślubić Amani, aby móc ją do końca życia kontrolować, w dodatku dziewczyna naraża się armii Sułtana i grozi jej śmierć. Wówczas Niebieskooka Bandytka, jak ją nazywają z powodu nietypowych w tym społeczeństwie błękitnych oczu, ucieka razem z poznanym na zawodach strzeleckich Jinem na pustynię.

Alwyn Hamilton miała moim zdaniem świetny pomysł na swoją historię. Stworzyła nowy świat oparty na arabskiej kulturze i wierzeniach – mamy więc sułtana, jego harem i wielu synów rywalizujących o władzę, dżiny, które w tej opowieści odegrają niebanalną rolę, wyraźny podział na to co męskie i kobiece oraz religię wzorowaną na islamie, która również ma spore znaczenie w historii Amani. Do tego Hamilton operuje naprawdę dobrym stylem. Niestety, czegoś mi zabrakło. Przede wszystkim dokładniejszej ekspozycji, jak dla mnie za szybko zostaliśmy wrzuceni w tę historię przez co przez pierwsze kilkadziesiąt stron nie mogłam się połapać kto jest kim i o co w tym wszystkim chodzi. W pewnym momencie wszystko zaczęło dziać się za szybko, co sprawiło, że odczuwałam chaos. Do tego obiecywany na okładce główny wątek(rebelia przeciwko sułtanowi) to zaledwie jakieś sto ostatnich stron.

Tylko, że kiedy owa rebelia nareszcie się zaczęła ja nie mogłam oderwać się od lektury i z zachwytem poznałam rebeliantów oraz dżinów i półdżinów. Postacie buntowników były naprawdę ciekawe, a moim ulubieńcem został książę Ahmed. Zauważyłam, że stworzenie postaci przywódcy, tak by był on naprawdę charyzmatyczny i czuć byłoby jego siłę, jest bardzo trudne i nie każdemu autorowi wychodzi(vide: Mieszko w cyklu Kwiat Paproci. Cykl uwielbiam, ale nijak nie potrafiłam uwierzyć, że on mógłby być władcą i wodzem). Natomiast od Ahmeda z miejsca czuć dumę, upór i oddziaływanie na innych. Oprócz tego jest on prawdziwym idealistą odważnie dążącym do zrealizowania swojego celu, jakim jest stworzenie społeczeństwa opartego na szacunku i równości. Ale nie jest on jedyną interesującą postacią w tej powieści, ponieważ Amani również nie można nic zarzucić. Dziewczyna wyróżnia się nie tylko kolorem oczu, ale także przekonaniem, że rolą kobiety nie powinno być jedynie małżeństwo i dbanie o dom. Amani zdecydowanie nie pasuje do swojej wioski na pustyni i pragnie znaleźć miejsce w którym poczuje się jak w domu. Sarkastyczny i skrywający swoją prawdziwą naturą Jin to również plus ,,Buntowniczki”. Początkowo nie byłam przekonana do wątku miłosnego i miałam podobne odczucia jak przy ,,Niezgodnej” – przyjaźń bohaterów z niczego przekształciła się w miłość. Jednak później zaczęłam szczerze kibicować Amani i Jinowi i dostrzegłam między nimi prawdziwą chemię.

Pierwsze dwieście stron ,,Buntowniczki z pustyni” nieco mnie nudziły, jednak ostatnie sto przeczytałam z zapartym tchem. Pozostaje sięgnąć po drugi tom i mieć nadzieję, że będzie kontynuował tendencję zwyżkową.

,, Wiesz, nigdy nie wierzyłem w przeznaczenie, dopóki cię nie spotkałem(…) Potem zacząłem myśleć, że los nie może mieć tak wypaczonego poczucia humoru.”

Po dłuższym przebywaniu w zimnych klimatach skandynawskich, przyszedł czas na gorące klimaty arabskie.

Amani jest córką kobiety skazanej na śmierć. Po straceniu matki dziewczyna mieszka u wujostwa, a w wolnym czasie przebiera się za chłopaka i ćwiczy w strzelaniu. Wuj Amani postanawia poślubić Amani, aby móc ją do końca życia kontrolować, w dodatku dziewczyna naraża się...