Zmieniając podmiot w pragmatycznym powiedzeniu pewnego Francuza, należałoby dojść do przekonania, że gdyby nie było Vincenta van Gogha należałoby go wymyślić. Mam tu na myśli to, że autor stworzył uniwersalne studium twórczości. Pozbawiona dat opowieść podkreśla niezmienność Vincenta, jakby odgrodzonego od ram czasowych. Jest sobą i w tym jest niezmienny. Przecież czas płynie, a on zmienia miejsca pobytu, doznaje gorzkich rozczarowań, zmienia rejestry, w których utrwala wrażenia. Stone nie ma wątpliwości; jego obrazy to tylko widoczne znaki, ślady ogromnej siły zachwytu i naglącej potrzeby tworzenia, bez liczenia się z rezultatem. Bo czym jest ów skutek, o którym tak wiele dziś słyszymy, ten wyraz materialny wewnętrznego żaru? Czy człowiek tworzy, aby stworzyć, czy raczej tworzy, bez większych oczekiwań, z nadzieją bycia sobą? Co zatem, jeżeli nie powstaje dzieło, czy życie jest wówczas stracone?
Zbeletryzowana opowieść o dziesięciu ostatnich lat życia Vincenta van Gogha oferuje czytelnikowi prozę najwyższych lotów: prostą, dostojną, z równomiernie rozprowadzonymi wątkami i zawsze trzymającą się sedna.

Zmieniając podmiot w pragmatycznym powiedzeniu pewnego Francuza, należałoby dojść do przekonania, że gdyby nie było Vincenta van Gogha należałoby go wymyślić. Mam tu na myśli to, że autor stworzył uniwersalne studium twórczości. Pozbawiona dat opowieść podkreśla niezmienność Vincenta, jakby odgrodzonego od ram czasowych. Jest sobą i w tym jest...