Dla osoby, która uważa dialog za lekturę niemalże idealną, 400 stron wywiadów z 58 osobami ze świata kultury: pisarzami, artystami malarzami, twórcami komiksów i picturebooków oraz muzykami stanowi powód do wzmożonej ekscytacji.

Jak się okazało, Anna Napiórkowska nie ma jednak mocy Agnieszki Drotkiewicz, czy Zofii Zaleskiej. Jednak to nie znaczy, że miałam do czynienia z marną pozycją. Nie. Jedynie to, że przy lekturze nie doświadczyłam zbyt wielu momentów „acha” i chwil głębokiej inspiracji.
Jakie są jednak zalety „Jak oni pracują?”?

Po pierwsze, rozmowa z Andrzejem Sapkowskim była, jak na niego, niezwykle przyjemna. Bo, aby tego zbyt dosadnie nie ująć, autor „Wiedźmina” miewa tendencję do przemawiania w sposób trochę arogancki i zadufany z wyżyn tronu ojca polskiej fantastyki. Warto tylko wspomnieć jego kuriozalną rozmowę w Magazynie Książki, gdzie na pytania odpowiadał oszczędnie pogardzając tymi, którzy języków nie znają. Dodatkowo „Historia i Fantastyka”, czyli wywiad-rzeka z Beresiem, gdzie w paru momentach Sapkowski odmawia odpowiedzi na pytanie, bo twierdzi, że go nie usłyszał.

Tutaj, był w miarę uprzejmy, nie szafował cytatami i powiedzonkami w obcych językach, no i nie napomknął, że ma IQ na poziomie ok 200. Co spowodowało, że jego odpowiedzi były rzeczowe i ciekawe? Nie wiem. Może urok Anny Napiórkowskiej, może krótkość wywiadu, może forma korespondencyjna?

Drugim atutem „Jak oni pracują?” jest odczarowanie procesu tworzenia. Znalazłam bardzo dużo miejsc wspólnych w mojej pracy i w zarządzaniu firmą z pracą twórczą artystów. Stres, konsekwencja bywa, że i prokrastynacja zdarzają się każdemu. Mało było też epatowania stylem a la Witkacy (wyjątek Marek Raczkowski), a każdy z rozmówców wydawał się dobrze społecznie funkcjonującą jednostką. Choć Łukasz Orbitowski sprawiał wrażenie napiętego.

Ostatnim ważnym elementem była radość jak płynęła z robienia tego, co się lubi. Wszystko ładnie można podsumować słowami Jakuba Żulczyka (scenarzysta)
„ I generalnie jestem pewien, że pomimo różnych codziennych problemów, trosk i tak dalej prowadzę najlepsze życie, jakie mogłem mieć.” (str. 282)

Co jest dla mnie minusem? Przede wszystkim powtarzalność pytań i długość wywiadów. Czasem, aż mnie korciło dopytać o coś jeszcze w związku z ich pracą.

Dla osoby, która uważa dialog za lekturę niemalże idealną, 400 stron wywiadów z 58 osobami ze świata kultury: pisarzami, artystami malarzami, twórcami komiksów i picturebooków oraz muzykami stanowi powód do wzmożonej ekscytacji.

Jak się okazało, Anna Napiórkowska nie ma jednak mocy Agnieszki Drotkiewicz, czy Zofii Zaleskiej. Jednak to nie znaczy, że miałam do czynienia z...