Z czym kojarzą nam się Włochy? Pomyślmy… z Rzymem, pizzą, sztuką. Pewnie jeszcze wieloma rzeczami, ale jest jedna, która choć nie oznacza nic dobrego, jest dla Italii esencjonalna. Mowa rzecz jasna o mafii i to zarówno o jej romantycznym odcieniu z „Ojca Chrzestnego”, jak i bezwzględnym obrazie krwawej Gamorry. Jednak poprzestanie na tych obliczach byłoby pewnym niedopowiedzeniem.

Podobnie myślał Claudio Michele Mancini, który bazując na prawdziwych wydarzeniach postanowił opowiedzieć o wspomnianej przestępczej organizacji z trochę innej strony. Imającej się co prawda brutalnych rozwiązań, ale o wiele bardziej respektującej działanie w białych rękawiczkach. Machinacje na najwyższych szczeblach i pozyskiwanie cennych sojuszników. O ten świat wbrew swojej woli ociera się Roberto Cardone, który po śmierci brata odkrywa wiele niepokojących faktów.

W tym momencie Mancini zaczyna snuć swoją opowieść. Buduje tło skorumpowanej na wielu szczeblach polityki. Pokazuje dysproporcje w walce między ostatnimi sprawiedliwymi, a osadzonymi na wysokich stanowiskach posłusznymi pionkami. Uzmysławia, że wielka przestępczość, to przede wszystkim wielki biznes. Dopóki zgadzają się cyferki, nikomu nie grozi niebezpieczeństwo.

Po drugiej stronie barykady mamy wspomnianego Roberto. Zadowolonego z życia pisarza, który wiedzie w Bolonii skromne, ale mimo to jakże satysfakcjonujące życie. Wplątany w zestaw intryg z pierwszej ręki, podobnie jak czytelnik zdaje się zagubiony. Wtłoczony w wirnik wielkiej maszyny, który rozpłata go na kawałki, chyba że otrząśnie się po pierwszym szoku i zacznie działać.

Z każdą kolejną strony „Mala vity” odnosiłem wrażenie, że to interesujący skrypt dobrego kina sensacyjnego, który wszakże wymaga poprawek. Masa dialogu i zawczasu przytoczone charaktery postaci wydają się idealnie pasować do scenariusza. Tymczasem w bardziej literackiej formie zdają się być wymuszone i nie na miejscu. Nie pozwalają zatopić się w intrygę, tworzą zauważalny dystans między czytelnikiem a lekturą.

Problemów jest niestety więcej. Mimo prób przybliżenia mafijnych przekrętów i wielkiej polityki w tle, mało w tym połączeniu czystych emocji. Nie pomaga też kreacja głównego bohatera, który jest co najwyżej bezpłciowy i przy najlepszej postaci komendanta d’Aventury wypada szczególnie blado. Pozornie mamy tu do czynienia z wielką sprawą, ale wagi tych wydarzeń nie czuć.

Sugestywne opisy włoskich przedmieść i mocne otwarcie wzbudziły we mnie wielki apetyt, który nie został zaspokojony. Choć Mancini miał ogromne ambicje i starał się opowiedzieć kompleksową historię, to wybrał do tego niewłaściwe medium. Dzięki filmowej narracji mógł wyjść z tego interesujący obraz. Tymczasem „Mala Vita” mimo chęci i obiecujących elementów nie składa się w satysfakcjonująca całość. 

Patryk Rzemyszkiewicz