Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kryminał dziejący się w NRD. Para milicjantów prowadzi, pod nadzorem Stasi, śledztwo w sprawie morderstwa dziewczyny znalezionej koło muru berlińskiego. Największym walorem książki jest przejmujące pokazanie mrocznej rzeczywistości NRD z jej szarością i powszechnym donosicielstwem. Mimo, że zakończenie razi happy endem to sprawnie napisany kryminał i przejmująca lektura. Bohaterem tego kryminału, dziejącego się w połowie lat 70. w NRD, jest pani porucznik milicji kryminalnej, Karin Müller, która wraz ze swoim zastępcą, Wernerem Tilsnerem, ma rozwiązać zagadkę morderstwa młodej dziewczyny znalezionej tuż obok muru berlińskiego (autor przypomina, że propaganda NRD-owska nazywała mur berliński 'Antyfaszystowską Barierą Ochronną', piękny przykład komunistycznej nowomowy...). W sprawę aktywnie się włącza Stasi – osławiona wschodnioniemiecka policja polityczna, a oficjalna wersja głosi, że dziewczyna została zastrzelona w czasie ucieczki z zachodu na wschód, i to przez kogoś z zachodu. Ta wersja oczywiście nie trzyma się kupy, ale jest silnie promowana przez Stasi. A potem już leci. Największym walorem książki jest ukazanie ponurej rzeczywistości NRD-owskiego komunizmu, gdzie za wizytę w kościele i rozmowę z pastorem można było zostać aresztowanym i trzymanym bez sądu w więzieniu Stasi. Gdzie dzieci aresztowanych opozycjonistów trafiały do domów dziecka, albo były im odbierane i adoptowane przez zaufanych towarzyszy. Gdzie w domu poprawczym atmosfera była czysto więzienna, z wtrącaniem do karceru włącznie. Zaś posiadanie starej mapy terenów granicznych groziło aresztem. A Stasi wiedziało prawie wszystko, bo sieć ich informatorów była naprawdę imponująca, rekrutowali nawet dzieci. Świetnie Young oddał tą atmosferę szarości, beznadziei, strachu. U nas w PRL-u było jednak inaczej, nieprzypadkowo nazywano nas najweselszym barakiem w obozie. Zakończenie rozczarowuje, porucznik Müller, po tych wszystkich aferach w których maczała palce, mogłaby w najlepszym razie zostać wydalona ze służby w milicji, a w najgorszym – aresztowana. Rozumiem jednak, że zachodni autor uległ konwencji happy endu, z tym, że w NRD tego typu historie kończyły się źle, i taki byłby logiczny koniec owej książki. No cóż, nie każdy jest Le Carrem... Mimo to dostaliśmy sprawnie napisany kryminał, który dobrze się czyta, i który pokazuje okropny świat, który przeszedł dzięki Bogu do historii, ale historia lubi się powtarzać...