Nigdy nie było mi po drodze z twórczością Miłosza. Może dlatego, że miałam w pamięci Jego słowa,często powtarzane, że nigdy nie czuł się Polakiem tylko Litwinem.
Zresztą widać to wyraźnie w jego utworach, nawet w Dolinie Issy.
Po latach chciałam zmierzyć się z pierwszą powieścią jaką napisał i muszę przyznać, że odebrałam ją dosyć pozytywnie.
Nie jest to czysta autobiografia, co często autor podkreślał, lecz epizody zapamiętane z tamtych lat są kanwą wydarzeń w powieści . Jedynie w postaci Tomasza możemy dopatrzeć się młodego Miłosza i oczywiście tereny z których pochodził, a więc krainę Jezior na Litwie kowieńskiej, przez którą płynęła czarna jak smoła Issa, w rzeczywistości rzeka ta nazywa się Niewiaża i jest jednym z dopływów Niemna.
Rodzina Miłosza, szlachta, od dawna nosiła nazwiska polskie lecz właściwie czuli się , jak już wspomniałam, Litwinami.
W powieści widzimy tęsknotę za dzieciństwem i za tym co już nigdy nie powróci. Oczyma młodziutkiego Tomasza poznajemy piękno tamtejszej przyrody, urok pobliskiej rzeki, tajemnice skrywane wśród drzew, traw i bagien oraz zwierzynę i ptactwo. Tomasz poznaje świat starych wierzeń, zabobonów i pieśni, głęboko zakorzenionych wśród tutejszych mieszkańców, styka się ze śmiercią i demonami, które są obecne wszędzie . Pozostali bohaterowie również skrywają jakieś tajemnice, które ich męczą.
Poza urzekającym liryzmem , w powieści dostrzeżemy również konflikty narodowościowe i społeczne na Litwie, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. . Napisana sześćdziesiąt lat temu, potrafi jednak i dzisiaj poruszyć w nas strunę nostalgii, za światem, który odszedł.
Książka jest dość trudna w odbiorze, ze względu na język i formę stylistyczną oraz niespójność wydarzeń, może nawet wydawać się nudna, jednak warto poświęcić parę wieczorów, aby przybliżyć sobie obraz wschodniej wsi po pierwszej wojnie światowej.

Nigdy nie było mi po drodze z twórczością Miłosza. Może dlatego, że miałam w pamięci Jego słowa,często powtarzane, że nigdy nie czuł się Polakiem tylko Litwinem.
Zresztą widać to wyraźnie w jego utworach, nawet w Dolinie Issy.
Po latach chciałam zmierzyć się z pierwszą powieścią jaką napisał i muszę przyznać, że odebrałam ją dosyć pozytywnie.
Nie jest to czysta...