Zbierz dwudziesty różnych autorów, w których składzie pojawi się Neil Gaiman i Stephen King, a następnie nazwij swój zbiór opowiadań czymś, co uratuje czytelnictwo, odświeży gatunek opowiadań, będzie milowym krokiem w dziejach literatury. W ten sposób sprawisz, że nikt nie nazwie Twojego zbioru złym. Pytanie jest inne – czy ktoś nazwie go dobrym?

Antologie mają to do siebie, że tworzą zbiór opowiadań jednego autora, trzymają się jednej tematyki bądź uniwersum. W „Elektryzujących opowieściach” pod redakcją Michaela Chabona tego nie zastaniemy. Dlaczego? Sam nie wiem. Najbardziej prawdopodobnym wydaje mi się wyjaśnienie typu: „gdyż pisarze dawali nam to, co im zbywało”. Na ogół tak to wygląda. Choć zbiór wyróżnia obecność wielu gwiazd literatury, nie ma tutaj mowy o wspólnym wątku. Niektóre historie zapadły mi w pamięć, inne były tylko ciekawe, jeszcze inne pełne tego, co chętnie określiłbym mianem błędu fabularnego. Wydarzeń, które miały wzbudzić w czytelnikowi jakieś wrażenie, jednak ostatecznie pozostały po prostu dziwne, nudne, niesmaczne bądź wszystko na raz.

Na uwagę zasługują tutaj grafiki przedstawiające każde opowiadanie i ich krótkie opisy pod dołem. Sam zbiór dostałem, gdy zaczynałem swoją przygodę z książkami. W wieku około trzynastu lat. Wtedy robiły na mnie naprawdę duże wrażenie. Niespecjalnie chciało mi się je czytać, nie miałem do tego cierpliwości, jednak wyobraźnia szła w ruch – widziałem obrazek, krótką notatkę i tytuł. Następnie dopowiadałem sobie historię. Ostatnio z niemałym żalem odkryłem, że moje wymysły były często lepsze od oryginału. Zamiast odświeżyć wspomnienia z dzieciństwa i na nowo odkryć książkę, która kiedyś mnie zafascynowała, raczej się zawiodłem. Zawód jest tutaj tym większy, iż nie mamy do czynienia z pisarzami młodymi, kształcącymi się i obiecującymi nam swoimi opowiadaniami dalszą, wspaniałą twórczość. Mamy tu do czynienia z ludźmi, którzy uczą innych, jak pisać. Sami piszą przy tym niestety… Po prostu miernie.

Sam nie wiem, jak ocenić „Elektryzujące opowieści” tak, by było dobrze. Jak wspomniałem na początku – dwadzieścia opowiadań, dwudziestu pisarzy. Bardzo trudno tutaj o to, by ani jedno opowiadanie nie przypadło komuś do gustu. Z drugiej strony, pojawia się sporo więcej opowiadań, które są po prostu złe. Nie bojąc używać stosunkowo niskich ocen i mając na uwadze, iż istnieje sporo lepszych antologii, śmiało mogę wystawić tej trzy gwiazdki na dziesięć.

Zbierz dwudziesty różnych autorów, w których składzie pojawi się Neil Gaiman i Stephen King, a następnie nazwij swój zbiór opowiadań czymś, co uratuje czytelnictwo, odświeży gatunek opowiadań, będzie milowym krokiem w dziejach literatury. W ten sposób sprawisz, że nikt nie nazwie Twojego zbioru złym. Pytanie jest inne – czy ktoś nazwie go dobrym?

Antologie mają to do...