Ta książka długo za mną chodziła. Nie żebym miała jakieś szczególne parcie na to, by ją dorwać i przeczytać, ale od jakichś pięciu lat zawsze majaczyła gdzieś tam na liście lektur i skłamałabym, gdybym napisała, że nie miało to nic wspólnego z obejrzeniem ekranizacji tejże powieści.
Ostatnio czytałam dużo fantastyki, trochę biografii i książek związanych z historią, dlatego "Diabła ubierającego się u Prady" traktowałam jako zwykły przerywnik i swego rodzaju odetchnięcie.

Fabuła jest banalna. Andrea Sachs przyjeżdża do Nowego Jorku tuż po zakończeniu studiów. Pragnie zostać dziennikarką New Yorkera, ale los chce, że zamiast tego zostaje asystentką Mirandy Priestly - redaktor naczelnej miesięcznika "Runway" poświęconego modzie. Miranda jest niezwykle wpływową, niezwykle ważną oraz niezwykle wredną i egoistyczną osobą. Jako szefowa rzeczywiście jest diabłem wcielonym, a w uprzykrzaniu życia swoim pracownikom osiągnęła poziom arcymistrzowski. Jest wymagająca, drobiazgowa i ma najbardziej porąbane nawyki na świecie, nie wspominając o tym, że często oczekuje rzeczy niemożliwych do zrealizowania, a mimo to jej asystentki i pozostali pracownicy walczą, nie śmiąc się sprzeciwić - ba! Nie śmiąc powiedzieć na szefową złego słowa.
Rzecz sprowadza się do tego, że Andrea zaczyna popadać w paranoję, żyje w ciągłym stresie i powoli acz nieubłagalnie niszczy swoje relacje z najważniejszymi dla niej ludźmi. Dziewczyna ma jednak cel, zamierza pracować dla New Yorkera i jest gotowa przejść dwunastomiesięczne piekło dla tej pracy (po roku Miranda mogła jej załatwić posadę, o której marzyła).

Cała opowieść w zasadzie kręci się w okół pracy w "Runway". Autorka wprowadza nas w szalony (raczej w negatywnym tego słowa znaczeniu) świat według Mirandy Priestly i jest w tym bardzo szczegółowa. Andrea - jako pierwszoosobowy narrator - barwnie opisuje swoje zwariowane życie i trzeba przyznać, że w trakcie czytania człowiek przyłapuje się na myśleniu: jakby to było mieć tak porąbanego szefa... (Boże, uchowaj!)
Styl Weisberger całkiem przypadł mi do gustu. Prosty, bardzo swobodny i nienachalny. Nie jestem fanką narracji pierwszoosobowej, zwłaszcza żeńskiej, ale tutaj nie wypada ona źle - wręcz przeciwnie. Dodatkowo dostajemy sporą dawkę humoru - główna bohaterka bardzo często dowcipnie, choć z ironią komentuje wszystkie wydarzenia. Gdybym miała wskazać rzecz najbardziej irytującą, to były to niekończące się opisy poszczególnych ubiorów, choć zdaję sobie też sprawę, że ze względu na poruszaną tematykę są one jak najbardziej na miejscu. Jednak w pewnym momencie człowiek zwyczajnie zaczyna je pomijać.

Generalnie szału nie ma, ale załamania nerwowego też nie. Dawno nie czytałam czegoś tak... przyziemnego, żadnych supermocy, żadnych superbohaterów, wampirów, wilkołaków, potworów, czarodziejów i innych takich. Zwyczajna, lekka, niezobowiązująca i odmóżdżająca lektura, bez zbędnej chwilozofii.
Postaci w powieści nie ma zbyt wiele i większość z nich tak naprawdę stapia się tłem - do najlepszych zaliczyłabym oczywiście główną bohaterkę, Mirandę z piekła rodem i drugą asystentkę - Emily, reszta jest przeciętna i raczej bez wyrazu. Wątki poboczne też są dość ubogie, choć w zupełności wystarczą, by dopełnić historię Andy Sachs.

Ocena 4/10. Stwierdzenie "może być" idealnie pasuje do "Diabła ubierającego się u Prady". Może lektura nie wniosła zbyt wiele do mojego życia i z pewnością nie jest to książka, po której zmienia się światopogląd, ale chyba potrzebowałam takiego przerywnika i w sumie bawiłam się przy czytaniu nie najgorzej.

Ta książka długo za mną chodziła. Nie żebym miała jakieś szczególne parcie na to, by ją dorwać i przeczytać, ale od jakichś pięciu lat zawsze majaczyła gdzieś tam na liście lektur i skłamałabym, gdybym napisała, że nie miało to nic wspólnego z obejrzeniem ekranizacji tejże powieści.
Ostatnio czytałam dużo fantastyki, trochę biografii i książek związanych z historią, dlatego...