Dopóki Charles Balanda nie zobaczył Kate, nie miałam nic przeciwko temu. Pierwsza część jest... hmmm... trudna. Czytałam po kawałku, czasem nie rozumiałam co czytam: wielokropki, przejścia z akapitu do akapitu albo z wiersza do wiersza w trakcie rozmowy, gdzie nie bardzo można się połapać o kim akurat mowa, bo zamiast imienia czy nazwiska czy przydomka jest tylko zaimek... Mnóstwo niedopowiedzeń i czytania między wierszami... Trudno się w tym połapać, czytając w pociągu... Wrażenia innych co do pierwszej części powieści są podobne. Na minus dla mnie jeszcze jest to, że to jest [szarl] a nie [czarls] i np. forma „Charles’u” mocno mnie zdziwiła. I Paryż nie jest mi bliski... Obce środowisko jak dla mnie.... Ale to nic. Warto było, oj WARTO, przebrnąć. Przebrnąć – może niekoniecznie odpowiednie słowo, bo świat Charles’a zdołał mnie wciągnąć. Te rozterki chyba każdemu są znane, każdemu kto coś przeżył... No więc, WARTO było przebrnąć, bo kiedy Balanda trafia do Les Vesperies to ... otwiera się zupełnie inny świat. I to mi pasuje! Takie Les Vesperies, taka atmosfera, klimat i wszystko. Nawet zagęszczenie dzieciaków mi nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie, bo wszyscy sympatyczni tacy jacyś... Trudno ich nie polubić, pokochać... Ten dom i całe otoczenie to jest to. Bajka. Jak dla mnie.
Książka, koniec końców, jest świetna. Ma wady, ale kładę to raczej na karb warunków w jakich czytałam. Edytorsko tylko dwie czy trzy literówki, nie tak źle. Nie znam francuskiego, ale język mi się podobał, zdaje się że tłumaczka odwaliła kawał dobrej roboty.
Żałuję, że nie czytałam uważniej, i że tylko raz miałam ołówek w ręku.
„Po jaką cholerę robić dzieci, skoro gdy dorosną, nie mogą opowiadać rodzicom o miłości?” (str. 92)
Podobały mi się imiona: Nedra, Yacine (dzieci), Mistinguett (gołębica) no i Anouk...
Dobre, naprawdę dobre. Nie tak, jak „Po prostu razem”, ale głębokie i po przeczytaniu mam uczucie spełnienia i zadowolenia z możliwości obcowania z kawałkiem dobrej literatury. To przypadek, ale Gavalda u mnie na półce stoi tuż obok Irvinga.... Teraz postawiłabym ją tam nie-przypadkiem.

Ale... te wstawki po angielsku. Dla mnie okay, (bo znam język) jednak uważam że powinny być przypisy. To w końcu książka przeznaczona na polski rynek, w dodatku francuska więc trudno się spodziewać, że anglofile po nią sięgną. A użyty angielski momentami jest dość zaawansowany.

Dopóki Charles Balanda nie zobaczył Kate, nie miałam nic przeciwko temu. Pierwsza część jest... hmmm... trudna. Czytałam po kawałku, czasem nie rozumiałam co czytam: wielokropki, przejścia z akapitu do akapitu albo z wiersza do wiersza w trakcie rozmowy, gdzie nie bardzo można się połapać o kim akurat mowa, bo zamiast imienia czy nazwiska czy przydomka jest tylko zaimek......