Podchodząc holistycznie do tematu książki, przedstawia ona całkowicie kontrowersyjną tezę o nieszkodliwości przeklinania zarówno dla dorosłych, jak i dzieci.
Autor zaczyna od genezy przekleństw, różnic i podobieństw w językach, które zgłębił (choć sam zaznacza, iż nie wykorzystał całego potencjału i nie zainteresował się wieloma innymi). Jest to podróż po językach świata i wskazanie łączącego wszystkie prawa przekleństw: "Rany boskie, jebany, zasrany, pedał".
Zastanawia się nad wpływem tabu kulturowego, ilości liter w wypowiadanych wulgaryzmach, dzwiękonaśladownictwem.
Poruszona jest kwestia języka migowego oraz gestykulacji. Wyjaśnianie gestu "fak".

Najciekawszym dla mnie rozdziałem w książce był ten o przedstawieniu tematu mózgu i odkrywanie jaki ośrodek odpowiada za przekleństwa i ich wypowiadanie. O dziwo, nie jest to ten sam, który odpowiada za "normalną" mowę. Co jest już pierwszym, niewinnym postawieniem tezy, iż przeklinanie jest w nas wrodzone.

Kolejne rozdziały niestety w mojej gestii nie są już tak pasjonujące, te traktujące o gramatyce języka, błędach językowych, genezie różnych angielskich przekleństw. Jest to strasznie nużące dla polskiego czytelnika, bo w sumie nie jest interesujące, skąd pochodzą dane angielskie zwroty. Są skierowane dla wtajemniczonych w językoznawstwo, lub zainteresowanych filologią angielską.

Końcówka książki porusza problem wpływu wulgaryzmów na umysł ludzki, w tym dziecięcy zwłaszcza. Na każdym kroku wskazuje, że nie mają one wpływu ani na zobojętnienie dzieci, wywoływanie agresji, czy zwiększenie częstotliwości używania ich.
Cenzura słowa jest tylko wodą na młyn zaklętego koła używania przekleństw w społeczności ludzkiej.
Jedynie przed obelgami przestrzega autor, które dehumanizują jednostkę, oraz grupę osób, wobec której jest skierowana.
Jednakże wskazuje on, że nie ma żadnych badań lingiwstyczno-psychologicznych nad wpływem używania przekleństw przez dzieci, gdyż jest to problem proceduralny pod względem etycznym. Całą swoją tezę o nieszkodliwości wulgaryzmów opiera na logicznych wnioskach.

Jak dla mnie pozycja za dużo czasu przeznacza na stronę językową, zwłaszcza w kierunku języka angielskiego za mało na naturę psychologiczną. Przeklinanie jest ludzkim przymiotem, nie tylko angielskim i spodziewałem się szerszego spojrzenia na temat, co sugerował podtytuł: "co przeklinanie mówi o naszym języku, umyśle i nas samych."

Podchodząc holistycznie do tematu książki, przedstawia ona całkowicie kontrowersyjną tezę o nieszkodliwości przeklinania zarówno dla dorosłych, jak i dzieci.
Autor zaczyna od genezy przekleństw, różnic i podobieństw w językach, które zgłębił (choć sam zaznacza, iż nie wykorzystał całego potencjału i nie zainteresował się wieloma innymi). Jest to podróż po językach świata i...