Wypożyczając książkę „Życie motyli” Katarzyny Ryrych nie sądziłam, że będę o niej tu pisać. A jednak.
Zapowiadano ją jako pierwszą w Polsce powieść rozwojową. Więc szczerze powiedziawszy spodziewałam się, że to będzie trochę taki psychologiczny bełkot. Rozczarowałam się, ale bardzo miło.
Psychobełkotu nie ma. Za to jest całkiem sympatyczna historia, ciekawe postaci, trochę tajemnic i przyjemny styl. Styl pisania pani Ryrych porównałabym do stylu Małgorzaty Witkiewicz, ale tej Milaczkowej, a nie tej od erotyków. Więc jest przyjemnie, zdecydowanie. Jest też trochę chaosu: wspomnienia Zofii (ciotki) i Izydory przeplatają się z teraźniejszością i wprowadza to trochę zamieszania, bo zlewają się z główną fabułą. Z drugiej strony wspomnienia te mają ogromne znaczenie dla opowiadanej historii, więc wybaczone.
Bardzo mi się podobał sposób, w jaki została przedstawiona przemiana głównej bohaterki. Właściwie to taki trochę proces dojrzewania, tylko że w wieku 50 lat. Całość nie jest nachalna.
(...)
„Życie motyli” może być inspiracją. Nie tylko dla 50-latek. Dla wszystkich. Do szczerości z samą sobą. Do poznania siebie. Do akceptacji innych.
Nie spodziewałam się absolutnie tak dobrej książki. Powiedzmy sobie szczerze – kiedy weźmiesz ją z półki pewnie zwróci Twoją uwagę okładka. Ale kiedy zajrzysz na tył, raczej nie zachwyci Cię tamtejszy opis. Jest zwyczajna i nic nie zapowiada tak smakowitego ciastka w środku. Więc nie zniechęcaj się. Czasami się uśmiechniesz. Czasami zakręci Ci się w oku łezka. A kiedy dobrniesz do końca, będziesz chciała jeszcze.

pełna recenzja na http://babski-magiel.pl

Wypożyczając książkę „Życie motyli” Katarzyny Ryrych nie sądziłam, że będę o niej tu pisać. A jednak.
Zapowiadano ją jako pierwszą w Polsce powieść rozwojową. Więc szczerze powiedziawszy spodziewałam się, że to będzie trochę taki psychologiczny bełkot. Rozczarowałam się, ale bardzo miło.
Psychobełkotu nie ma. Za to jest całkiem sympatyczna historia, ciekawe postaci, trochę...