Minęło kilka miesięcy od zakończenia mojego spotkania z najnowszym dziełem Jakuba Żulczyka. Fakt, że cały czas zdarza mi się łapać na tym, że moje myśli krążą wokół mieszkańców powieściowego Zyborka jest chyba najlepsza laurką jaką mógłbym wystawić książce.
Opasłe tomisko, w którym Autor, trzymając się konwencji thrillera, przedstawił ...no właśnie, co? Moralne rozważania o tym jak daleko można posunąć się w karze wymierzonej za dawną winę? Próba analizy pokolenia obecnych 30-40 latków, których definiuje 30 letni kredyt hipoteczny i konieczność poświęcenia samych siebie na korporacyjnym ołtarzu, celem spłacenia kolejnej raty? Zestawienie szalonego tempa życia w metropolii z kompletnie różnym, powolnym, ale na pewno nie sielskim życiem w mazurskim miasteczku (kłaniają się dwa sezony serialu Belfer) poprzez porównanie kolegów z licealnej ławki naście lat później? We Wzgórzu psów znajdziecie to wszystko i nie tylko to, a nawiązań do X muzy jest zresztą więcej: wyłaniający się z kart powieści obraz Zyborka i jego mieszkańców pasuje mi jak ulał do filmu Dom Zły Wojtka Smarzowskiego. Kto zna ten film ten wie, że nie jest to skojarzenie pozytywne i nie stanowi dla Zyborka komplementu. Życie
Gdy dodać do tego szereg pomniejszych (ale wcale nie mniej ważnych) wątków takich jak ten związany ze spowodowanym narkotykami upadkiem człowieka, który nie poradził sobie ze swoim sukcesem, jak wątek lokalnego ‘działacza’, który chce wyrwać swoją mieścinę spod władzy bezkarnego lokalnego bandziora, czy złożone perypetie damsko-męskie głównych bohaterów, dostajemy powieść niezwykłą. Przejmującą, gęstą, zmuszającą do myślenia i (przynajmniej w moim przypadku) nie dająca o sobie szybko zapomnieć.

Być może Wzgórze psów trafiło (do) mnie tak bardzo tylko dlatego że sam pochodzę z małej mazurskiej mieściny z której wyjechałem do dużego miasta i że dostrzegam ten gigantyczny (i wciąż rosnący) kontrast między tymi miejscowościami. Być może jestem po prostu targetem tej książki, zwłaszcza że mój język często jest bardzo zbliżony do tego używanego przez jej bohaterów, a 17 seconds zespołu The Cure to naprawdę jedna z moich ukochanych płyt. Być może. A jednak, w swojej naiwności zaryzykuje twierdzenie że trafiłem na perełkę, wartą wstawienia (zdarza mi się to po raz pierwszy) 10 gwiazdek na Lubimyczytać.pl

Minęło kilka miesięcy od zakończenia mojego spotkania z najnowszym dziełem Jakuba Żulczyka. Fakt, że cały czas zdarza mi się łapać na tym, że moje myśli krążą wokół mieszkańców powieściowego Zyborka jest chyba najlepsza laurką jaką mógłbym wystawić książce.
Opasłe tomisko, w którym Autor, trzymając się konwencji thrillera, przedstawił ...no właśnie, co? Moralne rozważania...