Trzynaście opowiadań, niektóre z kotami na pierwszym planie, inne z kotami w tle. Spodziewałam się, że każde z nich będzie zupełnie inne, a tymczasem... większość zawiera różne futurystyczne aluzje, spinające (prawie) wszystko w dość dziwaczną całość. Rozumiem, koniec XX wieku, ale...

"Aaa, kotki dwa..." - dziwne. Zapowiadało się na kryminał, ale końcówka (tj. krwawa masakra, z której nawet nie wiem, kto wyszedł cało) - zupełnie dezorientująca.

"Ponieważ kot" - cud, że dobrnęłam do końca. Taki bełkot sci-fi. Masa terminów, definicji i niezrozumiałych słów. Zdecydowane "nie".

"Kot typu Stealth" - czasami śmieszne, czasami ciągnące się. Trudno zdefiniować. No i elementy futurystyczne. Oczywiście.

"Złote popołudnie" - czyli po prostu "Alicja w Krainie Czarów" opowiedziana z perspektywy kota z Cheshire + coś tam wymyślone przez autora opowiadania. Jeśli miałabym ocenić samego Sapkowskiego po tym opowiadaniu, to powiedziałabym, że nie rozumiem jego fenomenu. Takie fan fiction.

"Usta Boga" - hmm... chyba to pierwsze opowiadanie z tego zbioru, które odebrałam pozytywnie. Ciekawy klimat, pomysł, zakończenie trochę trywialne, ale samo opowiadanie całkiem przyjemne.

"Rozpakuj ten świat, Evitt" - znowu wizja przyszłości + powrót do momentu stworzenia świata. Niezłe, chociaż wiele się nie dzieje.

"Ale kyno!" - nie, nie nie. Nie polecam. Chwilami obrzydliwie wulgarne. Po prostu niesmaczne. I dziwne.

"Rydwan bogini Freyi" - ZNOWU niedaleka przyszłość. Autorzy wałkują to do znudzenia. Opowiadanie... całkiem niezłe, w porównaniu z poprzednikami.

"Worek" - jeśli chcesz się dowiedzieć, co oznacza dokładnie "Kupić kota w worku", to przeczytaj. Lekko przerażające.

"Źrenice" - to na pewno jest horror. Ale znowu z elementami wizji przyszłości (chyba, że się mylę). Zrobił na mnie wrażenie, zwłaszcza pod koniec. Dobrze się czyta.

"Dotyk pamięci" - mój faworyt, wg. mnie rozkładający wszystkich swoich poprzedników na łopatki. Dobre opowiadanie - wystarczająco szczegółowe, a jednak pozwalające wyobrazić sobie znacznie więcej, niż zostało opisane. Też sci-fi, ale nie tak nachalne i męczące jak "Ponieważ kot". Tragiczne zakończenie, a jednak z przebłyskiem nadziei. Polecam.

"Marobet" - miłe, przyjemnie się czyta. Kot w roli głównej. Szczypta magii i tajemniczości. Również polecam.

"Muzykanci" - hmm... znowu dziwaczność. Jakieś nawiązania do "Muzykantów z Bremy", ale wszystko opowiedziane w sposób (dla mnie) kompletnie niejasny i nieciekawy. Jeśli Sapkowski wszystkie swoje teksty opiera na czymś, co zostało już stworzone, to chyba go nie polubię.

Reasumując, nie sądzę, iż było to "Trzynaście odlotowych opowiadań", nie widzę też uzasadnienia tych wszystkich entuzjastycznych wykrzykników, zachęcających do przeczytania tej antologii. Słowem - można przeczytać. Można, ale nie trzeba. Według mnie, na uwagę zasługuje jedynie pięć z trzynastu opowiadań.

Trzynaście opowiadań, niektóre z kotami na pierwszym planie, inne z kotami w tle. Spodziewałam się, że każde z nich będzie zupełnie inne, a tymczasem... większość zawiera różne futurystyczne aluzje, spinające (prawie) wszystko w dość dziwaczną całość. Rozumiem, koniec XX wieku, ale...

"Aaa, kotki dwa..." - dziwne. Zapowiadało się na kryminał, ale końcówka (tj. krwawa...