Niby mniej więcej wiadomo o co chodzi Dostojewskiemu, jakie ma problemy ze światem (szczególnie zachodnim),Rosją, z Bogiem, ale bez Bierdiajewa i jego książki ta cała wiedza jest właściwie iluzoryczna.
Dlaczego tak jest?
Bo Bierdiajew nie traktuje pisarstwa Dostojewskiego jedynie jako przykładu dobrej epiki, ale sięga głębiej i postrzega Dostojewskiego przede wszystkim jako filozofa. Bo Dostojewski dla wielu ( nie tylko Bierdiajewa, ale Szestowa, czy Miłosza) to przede wszystkim filozof z dosyć klarownym światopoglądem.
A czy jest ta filozofia do czegoś dzisiaj nam potrzebna?
Oczywiście. Szczególnie, jeżeli chce się zrozumieć dzisiejszą Rosję. Dostojewski jest tam bowiem dzisiaj duchowym guru. Oni, Rosjanie wręcz myślą Dostojewskim i na samo wspomnienie o nihilistycznym Zachodzie od razu odbezpieczają kałacha... to moja taka metafora...proszę nie brać tego zbyt dosłownie.
I nieprzypadkowo Ukraińcy w pierwszej kolejności oddali na przemiał dzieła Dostojewskiego, bo to nie z Putinem, ale z Dostojewskim mają te swoje problemy.

Niby mniej więcej wiadomo o co chodzi Dostojewskiemu, jakie ma problemy ze światem (szczególnie zachodnim),Rosją, z Bogiem, ale bez Bierdiajewa i jego książki ta cała wiedza jest właściwie iluzoryczna.
Dlaczego tak jest?
Bo Bierdiajew nie traktuje pisarstwa Dostojewskiego jedynie jako przykładu dobrej epiki, ale sięga głębiej i postrzega Dostojewskiego przede wszystkim...

Do dzieł M. Bierdiajewa zawsze wracam z chęcią, nigdy w sumie się nie zawiodłem. Dostojewski jest z kolei jednym z moich ulubionych pisarzy. A więc dobrze było się nie zawieść. Oczywiście może powstać pytanie, czy książka jest o światopoglądzie Dostojewskiego, czy raczej o światopoglądzie Bierdiajewa. Podejrzewam, że raczej to drugie, ale w oparciu o to pierwsze. Książka jest podzielona na kilka rozdziałów, które mają odzwierciedlać różne tematy w prozie Dostojewskiego (które są jednocześnie ważnymi problemami życiowymi tak w ogóle, niezależnie od tego, czy to Rosja XIX wieku, czy Polska XXI wieku).
Oczywiście - jak zawsze u Bierdiajewa - najważniejsze są rozważania o wolności. Z jednej strony bez wolności nie ma dobra i zła (s. 59-60),ale z drugiej strony wolność jako samowola (możność robienia wszystkiego, co się komu podoba) prowadzi do rozkładu człowieka (s. 42) i nieograniczonego despotyzmu (s. 45-46). Myślę, że Bierdiajew w 1923 r. doskonale ujął pewien rodzaj sceptycyzmu wobec współczesnego liberalizmu, który instynktownie także i ja podzielam. Poza tym warto wskazać na rozważania o stosunku Iwana Karamazowa i Smierdiakowa, jako dwóch stron tej samej monety, jako paraboli między inteligencją i ludem, teoretykami i praktykami (s. 83-84),a także o nacjonalizmie rosyjskiego ludowego prawosławia (s. 101-102).
I chyba tak, po Dostojewskim wszystko wydaje się nudne (s. 13).

Do dzieł M. Bierdiajewa zawsze wracam z chęcią, nigdy w sumie się nie zawiodłem. Dostojewski jest z kolei jednym z moich ulubionych pisarzy. A więc dobrze było się nie zawieść. Oczywiście może powstać pytanie, czy książka jest o światopoglądzie Dostojewskiego, czy raczej o światopoglądzie Bierdiajewa. Podejrzewam, że raczej to drugie, ale w oparciu o to pierwsze. Książka...

Ciężko się nie zgodzić z interpretacją Bierdiajewa. W moim odczuciu najważniejszym elementem tej publikacji jest ukazanie przez autora, w jaki sposób dwie drogi „rewolucji ducha” odzwierciedlają Dostojewski i Nietzsche.
Jeśli przeczytamy Bierdiajewem Dostojewskiego, to pojawiające się w książce stwierdzenie, że „po Dostojewskim wszystko jest już nudne”, jest prawdą.

Ciężko się nie zgodzić z interpretacją Bierdiajewa. W moim odczuciu najważniejszym elementem tej publikacji jest ukazanie przez autora, w jaki sposób dwie drogi „rewolucji ducha” odzwierciedlają Dostojewski i Nietzsche.
Jeśli przeczytamy Bierdiajewem Dostojewskiego, to pojawiające się w książce stwierdzenie, że „po Dostojewskim wszystko jest już nudne”, jest prawdą.

"Światopogląd Dostojewskiego" był dla mnie swoistym pstryczkiem w nos od autora. Uzmysłowił mi, że to, jakie wnioski samodzielnie wyciągnęłam z jego dzieł, to jedynie kropla w morzu myśli i mądrości, jakie Dostojewski dla nas tam ukrywa. Obfite opisy i obiektywne (na szczęście) porównania chociażby do Tołstoja. Obszerny, ciekawy i mądry wątek o wierze chrześcijańskiej :)

"Światopogląd Dostojewskiego" był dla mnie swoistym pstryczkiem w nos od autora. Uzmysłowił mi, że to, jakie wnioski samodzielnie wyciągnęłam z jego dzieł, to jedynie kropla w morzu myśli i mądrości, jakie Dostojewski dla nas tam ukrywa. Obfite opisy i obiektywne (na szczęście) porównania chociażby do Tołstoja. Obszerny, ciekawy i mądry wątek o wierze chrześcijańskiej...