Dumas zaserwował nam mnogość wątków, splatających się w spójną historię o cierpieniu, zemście, zawiści, rozpaczy, pysze i arogancji ale też o odwadze, wybaczeniu, skromności, spełnieniu czy miłości. W tło wplótł historię Francji, filozofię, religię, tworząc naprawdę epicką i emocjonującą opowieść. Jedyny nierealistyczny element to główny bohater - powiedzą ludzie przeciętni, ale nie widzę powodu by się nimi przejmować. Przemiana ze szczęśliwego, prostego, młodego człowieka w rozpaczający wrak, a potem odrodzenie jako najinteligentniejsza, najmądrzejsza, najbogatsza, najpotężniejsza postać powieści rezonuje z duszą człowieka ze zdrowym poczuciem własnej wartości. Edmund Dantes staje się Hrabią Monte Christo - aniołem zemsty, kształtującym rzeczywistość według własnej woli. Czyż to nie piękne? Zemsta jest zła może powiedzieć chrześcijanin. Dlatego też Hrabia z niej rezygnuje w momencie, gdy wymierzoną przez siebie karę uznał za nieadekwatną do swojego cierpienia. Czyni go to prawdziwie ludzkim człowiekiem, z dobrym kompasem moralnym i głębokim poczuciem prawa naturalnego. Postacią wybitną. Wzorem dla zdrowej jednostki. Żałuję, że przeczytałem tę książkę tak późno, bo powinno się za jej pomocą kształtować młode umysły i duchy. Ja żadnej nauki z niej nie wyciągnąłem, była to po prostu estetyczna przyjemność. Zasługujecie na nią i wy, drodzy forumowicze.

Dumas zaserwował nam mnogość wątków, splatających się w spójną historię o cierpieniu, zemście, zawiści, rozpaczy, pysze i arogancji ale też o odwadze, wybaczeniu, skromności, spełnieniu czy miłości. W tło wplótł historię Francji, filozofię, religię, tworząc naprawdę epicką i emocjonującą opowieść. Jedyny nierealistyczny element to główny bohater - powiedzą ludzie...