Fascynuje mnie ta książka i dręczy zarazem. Nie wiem czy czytając zrozumiałem ją właściwie. I nie wiem, czy moje rozchwianie jest tym samym co "wybitne dzieło ", czy może raczej kicz.
Postać Saymoura jest tu kluczem do zrozumienia opowieści. Jego życie, jego żydostwo, wreszcie jego upadek jest przypadkiem niebywałym jak na literaturę. Podziwiamy, współczujemy, ale mimo wszystko nie rozumiemy gościa. I pewnie nie jesteśmy w stanie zrozumieć, chociażby dlatego, że nie jesteśmy kimś takim jak on.
Losy Ameryki drugiej połowy XX wieku (właściwie skupiamy się głównie na późnych latach 40tych i 60tych) przemycane w kontekście prywatnego dramatu jego rodziny i jego samego to przykład niemal Freudowskiej wiwisekcji postaci. Ideał męża, ojca, bohatera. Człowiek, który w swej idealnej niemal boskości ani się wywyższa, ani nie jest zwyczajny. Nagle traci grunt pod nogami. I to co było całym jego idealnym światem legnie w gruzach. Nic wie dziwnego, że od tego momentu popada w obsesję wyjaśnienia sobie właściwie dlaczego...
Trudno Szweda nazwać everymanem, na przykładzie którego moglibyśmy dokonać analizy amerykańskiego snu, a raczej przyczyn przemiany w koszmar. Jednak jego uniwersalność wyraża się w stwierdzeniu, że przecież każdego mogło to spotkać. Bolesne jest tylko to, że dla takich Szwedów rozpadający się świat to niemal katastrofa na miarę Titanica.
Roth kreśli wyraźne postacie. Świetny, gesty klimat. Wnikliwe motywację. Słowem proza na naprawdę wysokim poziomie. Tylko, że kiedy kończę czytać to opasłe tomisko nie czuje się spełniony. Nie czuję się wcale mądrzejszy (o mądrość płynącą z przestrogi życia pana idealnego). Brakuje mi kulminacyjnej puenty - momentu, który definitywnie przeciąłby wszelkie moje wątpliwości. Dlatego choć jest to świetna książka czuje się po niej nienasycony.

Fascynuje mnie ta książka i dręczy zarazem. Nie wiem czy czytając zrozumiałem ją właściwie. I nie wiem, czy moje rozchwianie jest tym samym co "wybitne dzieło ", czy może raczej kicz.
Postać Saymoura jest tu kluczem do zrozumienia opowieści. Jego życie, jego żydostwo, wreszcie jego upadek jest przypadkiem niebywałym jak na literaturę. Podziwiamy, współczujemy, ale mimo...

Po dwóch rozdziałach (15% całości) dałem sobie spokój. Zdania stokrotnie złożone, dygresje, wtrącenia nie na temat....
Nieee, wolę konkretną historię, a nie przeintelektualizowany bełkot.

Po dwóch rozdziałach (15% całości) dałem sobie spokój. Zdania stokrotnie złożone, dygresje, wtrącenia nie na temat....
Nieee, wolę konkretną historię, a nie przeintelektualizowany bełkot.

Moja ukochana książka. Genialna.

Moja ukochana książka. Genialna.

Ależ to jest świetnie napisane, leciałam przez kolejne strony lotem błyskawicy, zatrzymując się na siłę, żeby podelektować się dłużej, po czym i tak leciałam dalej, bo uwielbiam takie strumienie świadomości, aż się chce chłonąć ten ciąg myśli, rozważania, rozpamiętywania.
Już sam początek był genialny – sposób wejścia w clou historii, nakreślony klimat, wzajemne stosunki, przede wszystkim osobisty stosunek do głównego bohatera – o ile można mówić o osobistym stosunku narratora do fikcyjnej postaci.

Rozmowa ojca z córką, w formie ciągłego dialogu, ciągnącego się dobrych kilka stron, to fenomenalnie pokazany konflikt pokoleń, genialna szermierka słowna pomiędzy starającym się być totalnie racjonalnym rodzicem a dzieckiem przekonanym, że ma rację we wszystkim, a ojciec w niczym.

Świetne są rozważania autora, ciąg myśli, ciągle rozpamiętywanie w którym miejscu popełniło się błąd wychowawczy, co można było zrobić inaczej żeby... wasze dziecko nie zabiło człowieka. Totalnie bezcelowe, ale jakże potrzebne dla psychiki.
I jeszcze starcie między katolicyzmem a kulturą żydowską.

Roth pokazuje jakie wulkany buzują w zwykłych, racjonalnych, dobrze wychowanych ludziach. Każdy człowiek ma swoje tajemnice, jeżeli nie w czynach to chociaż w sposobie myślenia, ale częściej w czynach.

Ależ to jest świetnie napisane, leciałam przez kolejne strony lotem błyskawicy, zatrzymując się na siłę, żeby podelektować się dłużej, po czym i tak leciałam dalej, bo uwielbiam takie strumienie świadomości, aż się chce chłonąć ten ciąg myśli, rozważania, rozpamiętywania.
Już sam początek był genialny – sposób wejścia w clou historii, nakreślony klimat, wzajemne stosunki,...

Trudna, wymagająca skupienia. Dla mnie jednak męcząca konstrukcja - wątek w wątku w wątki ... powrót to wątku. Niemniej ciekawie opisana Ameryka jej ideały i kłamstwa ;).

Trudna, wymagająca skupienia. Dla mnie jednak męcząca konstrukcja - wątek w wątku w wątki ... powrót to wątku. Niemniej ciekawie opisana Ameryka jej ideały i kłamstwa ;).

Wielka powieść o tym, że pomimo najszczerszych chęci i starań nie da się czasami wygrać ze światem. Roth wspaniały, Szweda Levova lubię pasjami, rozdział o zjeździe absolwentów mistrzostwo.

"Całe życie poświęcił organizacji próżni".

"Na użytek świata nie można było zrobić nic innego, jak godnie dźwigać niedorzeczne pozory bycia sobą, że wstydem nosząc kostium człowieka bez skazy".

"... na tym człowieku czas wyrobił nadgodziny".

Wielka powieść o tym, że pomimo najszczerszych chęci i starań nie da się czasami wygrać ze światem. Roth wspaniały, Szweda Levova lubię pasjami, rozdział o zjeździe absolwentów mistrzostwo.

"Całe życie poświęcił organizacji próżni".

"Na użytek świata nie można było zrobić nic innego, jak godnie dźwigać niedorzeczne pozory bycia sobą, że wstydem nosząc kostium człowieka...

Ksiazka ma swoje dobre momenty, jednak mnie nie porwała, nie zachwyciła, nie wniosła niczego nowego. Jest ok ale nie podzielam zachwytu.

Ksiazka ma swoje dobre momenty, jednak mnie nie porwała, nie zachwyciła, nie wniosła niczego nowego. Jest ok ale nie podzielam zachwytu.

Nie wiem co mnie skusiło do sięgnięcia po tę książkę, chyba próba dania autorowi drugiej szansy po beznadziejnym ,,Kompleksie Portnoya". Cóż, szansa to zmarnowana. ,,Zasrany" (ulubione słowo autora) Roth. Nigdy więcej.

Nie wiem co mnie skusiło do sięgnięcia po tę książkę, chyba próba dania autorowi drugiej szansy po beznadziejnym ,,Kompleksie Portnoya". Cóż, szansa to zmarnowana. ,,Zasrany" (ulubione słowo autora) Roth. Nigdy więcej.

Zachęcony ostatnią powieścią Roth`a sięgnąłem po jego chyba najbardziej znaną, nagrodzoną Pulitzerem książkę. I znów dało o sobie znać dobre pióro pisarza i duża biegłość w tworzeniu interesującej fabuły. Podstarzały pisarz żydowskiego pochodzenia, mieszkaniec Newark , spotyka się z bratem klasowego kolegi- Szwedem, który kiedyś był miejscową legendą sportu. Niedługo potem na spotkaniu klasowym po latach brat Szweda wspomina pisarzowi o swoim bracie, który miał poważny rodzinny problem z psychiczną córką, która została terrorystką. To wszystko zmusza pisarza do refleksji, popuszczania wodzy fantazji i od tego momentu zaczyna się właściwa fabuła. Przedstawiona zostaje historia Szweda, jego życia, żony gojki-miss New Jersey i zbuntowanej córki jąkały. To był ciekawy zabieg autora, taka "baba w babie" .Ta powieść nieco przypominała mi styl pisania Johna Irvinga. Udało się wpleść trochę humoru, obyczajowości żydów amerykańskich, zabawna była postać ojca-rękawicznika. Myślę, że do arcydzieła sporo zabrakło, ale była to świetna porcja inteligentnej rozrywki. Gwarantowana spora przyjemność z czytania.

Zachęcony ostatnią powieścią Roth`a sięgnąłem po jego chyba najbardziej znaną, nagrodzoną Pulitzerem książkę. I znów dało o sobie znać dobre pióro pisarza i duża biegłość w tworzeniu interesującej fabuły. Podstarzały pisarz żydowskiego pochodzenia, mieszkaniec Newark , spotyka się z bratem klasowego kolegi- Szwedem, który kiedyś był miejscową legendą sportu. Niedługo potem...

Świetna na zimowe wieczory...

Świetna na zimowe wieczory...