Byłam ogromnie ciekawa tego tomu, o Nurbanu wiedziałam niewiele z serialu. Liczyłam na powiew swieżości z silną i bezwzgledną bohaterką, niestety lekko się zawiodłam.

Nurbanu może pokazuje pazurki, może jest bezwzględna i stanowcza ale jest również niesamowicie irytująca. Obiecujący początek i ciekawy koniec dają mi nadzieję, że drugi tom będzie lepszy. Totalnie nie interesowała mnie Joanna Aragońska i jej wyprawa krzyżowa, a droga Nurbanu do Konstantynopola ciągnęła się w nieskończoność. Nie uważam natomiast by tom był zły, po prostu nie w moim typie zdecydowanie bardziej podobały mi się tomy Mihrimah.

Byłam ogromnie ciekawa tego tomu, o Nurbanu wiedziałam niewiele z serialu. Liczyłam na powiew swieżości z silną i bezwzgledną bohaterką, niestety lekko się zawiodłam.

Nurbanu może pokazuje pazurki, może jest bezwzględna i stanowcza ale jest również niesamowicie irytująca. Obiecujący początek i ciekawy koniec dają mi nadzieję, że drugi tom będzie lepszy. Totalnie nie...

Cecilia Baffo, nazywana Złotą Córą Wenecji, wiedzie beztroskie życie, które skupia się na kokietowaniu mężczyzn oraz zastanawianiu się, którego z nich wybrać. Jej życie diametralnie się zmienia, kiedy do Fondi przybywają korsarze Sułtana Sulejmana, aby porwać Joannę Aragońską, która jest uznawana za świętą. Joannie udało się uciec, jednak Cecilia zostaje porwana. Liczy na pomoc swoich rodaków…
.
„Życia nie warto było przeżyć bez ryzyka. Nie można było wyjść na ląd, nie przepłynąwszy niebezpiecznych wód.”
.
Do tej pory mogę powiedzieć (raczej napisać),że „Nurbanu – synowa odaliski” jest do tej pory najciekawszą książką z całej serii. Ogólnie z seriami mam tak, że w pierwszy tom jest mi się trudno wgryźć, ale z czasem wciągam się coraz bardziej. W tym przypadku, przynajmniej na razie, jest tak samo.
.
Wciągnęłam się w losy głównej bohaterki. Bardzo wczułam się w jej uczucia i chciałam wiedzieć, co się dalej wydarzy. Dziewczyna została wykreowana na osobę dumną i strasznie upartą, która niejednej osobie potrafiła utrzeć nosa.
.
Ostatnio pisałam o tym, jak bardzo chciałabym lepiej poznać synów Sulejmana. Pod koniec książki były rozdziały, gdzie można było dowiedzieć się więcej na temat szczegółów z życia księcia Mehmeda. Myślę, że w następnym tomie zaznajomię się z Selimem i Bajazydem. ;)
.
IG swiat.wedlug.ksiazek

Cecilia Baffo, nazywana Złotą Córą Wenecji, wiedzie beztroskie życie, które skupia się na kokietowaniu mężczyzn oraz zastanawianiu się, którego z nich wybrać. Jej życie diametralnie się zmienia, kiedy do Fondi przybywają korsarze Sułtana Sulejmana, aby porwać Joannę Aragońską, która jest uznawana za świętą. Joannie udało się uciec, jednak Cecilia zostaje porwana. Liczy na...

Kiedy spotykają się dwie żądne władzy kobiety, tylko jedna może ujść z życiem.
Książka, która zainspirowała twórców serialu Wspaniałe stulecie.

Jeśli którejkolwiek kobiety osmański dwór może bać się bardziej niż groźnej Hürrem, to z pewnością jest nią jej synowa, wybranka księcia Selima – Nurbanu. W przeciwieństwie do odaliski jedyną namiętnością Nurbanu jest bowiem władza. Młoda kobieta nie cofnie się przed niczym, by ją zdobyć. Nawet jeśli oznacza to wypowiedzenie otwartej wojny potężnej teściowej. Wydaje się, że Hürrem znalazła wreszcie godną siebie rywalkę…

Kiedy spotykają się dwie żądne władzy kobiety, tylko jedna może ujść z życiem.
Książka, która zainspirowała twórców serialu Wspaniałe stulecie.

Jeśli którejkolwiek kobiety osmański dwór może bać się bardziej niż groźnej Hürrem, to z pewnością jest nią jej synowa, wybranka księcia Selima – Nurbanu. W przeciwieństwie do odaliski jedyną namiętnością Nurbanu jest bowiem...

mam słabość do rodu Osmanów. Po wspaniałej Hurem, słabej Mihrimah nareszcie wróciła bohaterka z charakterem.
Cecilia pokazuje pazurki i swój charakter.
Jest władczynią od samego początku.
Czyta się z ogromna przyjemnością, książka dosłownie do połknięcia i przeczytania jednym tchem.

mam słabość do rodu Osmanów. Po wspaniałej Hurem, słabej Mihrimah nareszcie wróciła bohaterka z charakterem.
Cecilia pokazuje pazurki i swój charakter.
Jest władczynią od samego początku.
Czyta się z ogromna przyjemnością, książka dosłownie do połknięcia i przeczytania jednym tchem.

Recenzja księgi V i VI
Trzynastoletnia Cecilia Baffo była nazywana Złotą Córą Wenecji. Jej życie było wypełnione wspaniałymi ucztami, sukniami i adoratorami. Wkrótce jednak zostało jej to odebrane, kiedy to została porwana przez osmańskich korsarzy i trafiła w niewolę. Dziewczyna, która została urodzona po to, aby zostać Królową nie chciała godzić się na taki los. Obiecała, że nie da się stłamszyć i poniżyć. Opuściła Wenecję marząc o tym, by zostać Królową, zamierzała spełnić to marzenie. Dziewczyna trafia do pałacu Sułtana Sulejmana, gdzie musi nauczyć się nowych reguł gry jeśli chce osiągnąć to, czego pragnie: władzy i potęgi. Niebezpieczeństwo otacza ją z wszystkich stron, a ona sama stąpa po kruchym lodzie.

Postać Sułtanki Nurbanu to jedna z najbardziej wyrazistych, kobiecych postaci Imperium Osmańskiego, tuż po samej Hurem, która sama na początku wspierała dziewczynę. Imię, które otrzymała młoda Wenecjanka, oznaczało: Królowa roztaczająca boskie światło. Hurrem od samego początku pojawienia się Nurbanu w pałacu, chciała ją wykorzystać w swoich celach, jednak śmierć Mehmeda pokrzyżowała jej plany. Na tronie w drodze sukcesji, drugim sukcesorem był Selim, ale Hurrem chciała posadzić na tronie księcia Bajazyda. Właśnie wtedy Nurbanu zwróciła się przeciwko żonie Sułtana Sulejmana i postanowiła, że zdobędzie osmański tron dla Selima.
Autorka w swojej książce pokazuje Nurbanu jako młodą, hardą dziewczynę, która ma wysokie cele i nie boi się po nie sięgać. Jednak przyznam szczerze, że próby zdobycia tronu wypadły tu nijak, a sama autorka pominęła według mnie wydarzenia, kiedy to Nurbanu przyczyniła się do śmierci Bajazyda i jego synów. Myślę, że to jeden z najważniejszych punktów życia ten kobiety, a autorka go po prostu zignorowała. Trochę przykre jest to, że autorka nie potrafiła wykorzystać potencjału tej historii. Jednak samą postać dorosłej Nurbanu stworzyła świetnie i tak jak mogłabym sobie ją wyobrazić: dumną, mądrą i z pokorą przyjmującą to, co los dla niej przyniesie.
Autorka nie stworzyła kiepskich książek, jednak brakowało mi w nich paru wątków i intryg. Książki przeczytałam w dwa dni. Mimo wszystko wciągnęły mnie, a ja z wypiekami czytałam każdą stronę. Końcówka? Najlepsza i przynosząca nadzieję na jeszcze lepszą historię, tym bardziej, że to będzie kolejna postać warta uwagi. Musicie sami się przekonać... Lekkie pióro autorki i łatwy język sprawi, że książki Was nie będą męczyły. Jednak jeśli liczycie na coś, co Was czegoś nauczy o historii to nie jest to odpowiednia pozycja, ale jako dopełnienie - owszem. Myślę, że pomimo wszystkiego warto po nią sięgnąć, jeśli nie oczekujemy powieści, która będzie cały czas szła szlakiem wytyczonym przez historię, ale z czasem skręci w fikcję.

Recenzja księgi V i VI
Trzynastoletnia Cecilia Baffo była nazywana Złotą Córą Wenecji. Jej życie było wypełnione wspaniałymi ucztami, sukniami i adoratorami. Wkrótce jednak zostało jej to odebrane, kiedy to została porwana przez osmańskich korsarzy i trafiła w niewolę. Dziewczyna, która została urodzona po to, aby zostać Królową nie chciała godzić się na taki los. Obiecała,...

Książka napisana dobrze, czyta się ją łatwo i nawet wciąga. Była moją pierwszą z całej serii, przeczytałam obydwa tomy w trzy dni, więc nie można się z tą opowieścią nudzić.
Niestety autorka nie do końca potrafiła mnie przekonać, do osobowości głównej bohaterki.
I już tradycyjnie przy tym wydawnictwie: liczne błędy stylistyczne, interpunkcyjne.

Książka napisana dobrze, czyta się ją łatwo i nawet wciąga. Była moją pierwszą z całej serii, przeczytałam obydwa tomy w trzy dni, więc nie można się z tą opowieścią nudzić.
Niestety autorka nie do końca potrafiła mnie przekonać, do osobowości głównej bohaterki.
I już tradycyjnie przy tym wydawnictwie: liczne błędy stylistyczne, interpunkcyjne.

W porównaniu z poprzednimi tomami tej sagi więcej tu, o dziwo, treści niż ckliwych uniesień, ale jednak ciągle szkoda, że to nie jest lepiej napisane.
Historia Turcji z punktu widzenia kobiet jest fascynująca, ale nie w formie kiepskiego romansu.

W porównaniu z poprzednimi tomami tej sagi więcej tu, o dziwo, treści niż ckliwych uniesień, ale jednak ciągle szkoda, że to nie jest lepiej napisane.
Historia Turcji z punktu widzenia kobiet jest fascynująca, ale nie w formie kiepskiego romansu.

Po dwóch nudnawych tomach "Mihrimah..." Nurbanu wnosi do powieści powiew świeżości. Akcja wróciła, tło historyczne urzeka, czyta się z zainteresowaniem :)

Po dwóch nudnawych tomach "Mihrimah..." Nurbanu wnosi do powieści powiew świeżości. Akcja wróciła, tło historyczne urzeka, czyta się z zainteresowaniem :)