Czwarty tom, który rozbudził we mnie nadzieje i lęki. Z jednej strony nadzieje na wspaniałe zakończenie, podsumowanie całej historii, epickie wydarzenia. Z drugiej strony lęk, że przygoda się skończy, a z postaciami przyjdzie czas się pożegnać. Książka rozwiała i jedno i drugie, tym że najzwyczajniej czwarty tom na pewno ostatnim nie będzie. Może przedostatnim? Może nie? Skoro najbardziej religijną cyfrą w książce jest siódemka, to może autorowi zachce się i siedem tomów stworzyć?

Fabularnie dzieje się bardzo dużo, tak dużo, że czasem opisy poszczególnych zdarzeń najzwyczajniej się dłużą. Na szczęście takich momentów nie ma na tyle wiele aby zniechęcić się do książki, a dodatkowo momenty przyśpieszenia wypełnione naprawdę dobrą akcją nadrabiają całość z nawiązką. Kip rusza do Krwawej Puszczy i rozpoczyna prowadzenie walki z Białym Królem na własną rękę, Andross Guile wraz z Karris „wspólnie” próbują ratować Chromerię, przy czym nie wiemy, czy na pewno ratowanie to słowo, które ich naprawdę spaja i jest wspólnym celem. Zakon Złamanego Oka również rozpoczął działania zmierzające do jeszcze większego celu i wydaje się, że tylko Biały Król stanął w miejscu. Autor sugeruje nam, że w to wszystko wchodzą jeszcze jakieś zależności, ale na ich wyjaśnienie, będziemy musieli poczekać.

W trakcie lektury wychwyciłem jakieś drobne nieścisłości w stosunku do wcześniejszych książek. Jednakże może to być problem tłumaczenia. Nie jestem w stanie tego teraz sprawdzić, więc nie będę też tego rozdmuchiwać. Dodatkową wadą (być może to kwestia mojego wydania, w innych egzemplarzach może nie być) są błędy ortograficzne, literówki czy nawet brak słów. Osobiście uważam, że książka jako dosłowne dzieło sztuki takich błędów mieć nie powinna. Wyrzucało mnie to często z rytmu czytania, dlatego zaliczam to po stronie negatywów.

Pod każdym innym względem, to jest pomysłu, postaci, sposobu opowiadania historii, bogactwa wątków i tajemnic, a także ilości różnych bohaterów – książka naprawdę zyskuje i broni się całkiem nieźle. Czwarty tom staje się kolejną cegiełką w moim murze książek. Czas szykować miejsce na kolejną część.

Czwarty tom, który rozbudził we mnie nadzieje i lęki. Z jednej strony nadzieje na wspaniałe zakończenie, podsumowanie całej historii, epickie wydarzenia. Z drugiej strony lęk, że przygoda się skończy, a z postaciami przyjdzie czas się pożegnać. Książka rozwiała i jedno i drugie, tym że najzwyczajniej czwarty tom na pewno ostatnim nie będzie. Może przedostatnim? Może nie?...