Czy można podejrzewać, że ofiara będzie sprawcą?

Lektura zaczyna się od pokoju przesłuchań. Agenci FBI siedzą naprzeciwko młodej dziewczyny. Oni to ci dobrzy, tylko że nie wiadomo kim tak naprawdę jest ona – ofiarą czy sprawcą?
Pierwsza moja refleksja po przeczytaniu Kolekcjonera motyli jest nieco niepasująca do poziomu lektury i zbyt poważna. Niedawno zdarzyła mi się pouczające warsztaty (celowo nie mówię ciekawe, gdyż okoliczności akurat takie nie były) połączone ze zwiedzaniem obozu koncentracyjnego. Z perspektywy historii i funkcjonowania osób w obozach – patrzenie na sytuację, opisana w książce nabiera nieco innej perspektywy. Do tego zainteresowanych pogłębieniem zagadnień „ofiary” proponuję sięgnąć po lekturę z zakresu wiktymologii. Zachowanie Motyli w Ogrodzie nie wydaje się już takie abstrakcyjne. Jednak historia najlepsze książki pisze…
Sięgając po lekturę wiedziałem o istnieniu książki, natomiast na pytanie kim jest autor nie potrafiłem odpowiedzieć. Dot to Dot, imię zakodowałem jako męskie, tym bardziej że to thriller… No i przez całą powieść coś mi nie grało. Historia opowiedziana z perspektywy Mayi, jednej z Motyli, zamkniętych w Ogrodzie, młodej dziewczyny jakoś mi zgrzytała. Coś na poziomie nieuchwytnym było nie tak, sam nie wiedziałem nawet co, ale zgrzytało. Dopiero czytając „Podziękowania” dowiedziałem się, że Autor to Autorka. Uuuufff, westchnąłem z ulga, no to teraz wszystko zagrało. Jednak w stylu książki czuć pierwiastek kobiecy i ten wcześniejszy dysonans powodował moje zakłopotanie.
W Kolekcjonerze motyli bardzo ostrożnie obchodzi się z eksponowaniem przemocy. W znacznym stopniu wyparta jest poza bezpośrednią narrację, pozostając gdzieś tam w tle, skryta za wierszami Edgara Poe. Z drugiej stronu Pani Hutchison w trafny sposób opisuje zjawiska psychiczne, nazywane mechanizmami obronnymi z identyfikacją z agresorem jako motywem wiodącym.
Do tego właśnie sposób – przedstawienie sytuacji z perspektywy ofiary (tak, wiem że jest to określenie stygmatyzujące, ale jako że Maya jest postacią fikcyjna, to może się nie obrazi). Jednak większość thrillerów to narracja z perspektywy bohatera sprawcy lub śledczego. Co ciekawe, mimo pierwotnego zaskoczenia – na koniec traktuję Kolekcjonera jako powieść z elementami studium przypadku. Widocznie Pani Dot (hmmm, to jednak kobieta) przeprowadziła uczciwy research i starannie zgłębiła wątek zachowania ofiar, tworząc z niego całkiem zgrabną lekturę.

Żeby nie było tak kolorowo – to fabuła jest nieco abstrakcyjna. Akcja dzieje się w teraźniejszości więc całokształt sytuacyjny wydaje się nieco naciągany. Całość lektury brzmi nieco naiwnie i czasami należy unikać „zbędnych” pytań. Zakończenie – niby suspens, ale padłem; tylko że nie z wrażenia ale ze śmiechu, zbyt naiwne. Jeśli ktoś po 2/3 mojej opinii stwierdził, że chce przeczytać a teraz się zniechęca – niech zapomni o tym akapicie i wróci do poprzedniej części 😉

Reasumując całkiem zgrabne i pouczające (!) lekturzysko na zimowe wieczory. Jako że niedługo druga część – to będę czekał.

Czy można podejrzewać, że ofiara będzie sprawcą?

Lektura zaczyna się od pokoju przesłuchań. Agenci FBI siedzą naprzeciwko młodej dziewczyny. Oni to ci dobrzy, tylko że nie wiadomo kim tak naprawdę jest ona – ofiarą czy sprawcą?
Pierwsza moja refleksja po przeczytaniu Kolekcjonera motyli jest nieco niepasująca do poziomu lektury i zbyt poważna. Niedawno zdarzyła mi się...