Po przeczytaniu "Dworu cierni i róż" zachwycona rzuciłam się na "Dwór mgieł i furii" i mogę już na wstępie powiedzieć, że druga część jest zdecydowanie lepsza niż pierwsza… choć w pewnych względach zawiodłam się, a nawet zdenerwowałam na autorkę.

Na samym początku jesteśmy zaznajomieni z traumą Feyry po wydarzeniach z Amaranthą z pierwszej części. To, co ją trafiło prześladuje oraz spędza sen z powiek co ewidentnie oznacza, że jest mocno poharatana psychicznie. Tamlina również to dręczy co przekłada się na jego zachowanie. Wcześniej opiekuńczy i troskliwy fae wysokiego rodu zmienia się w obsesyjnego narzeczonego, który chce za wszelką cenę ochronić swoją ukochaną. Tamlin nie zauważa różnicy między tą ludzką dziewczyną jaką Feyra była w ACOTAR, a tą nową kobietą, którą jest jego narzeczona. Sprawa w dodatku komplikuje się, gdy o swoje zaczyna upominać się Rhysand – książę Dworu Nocy.

Jednym z powodów, dlaczego lubię tę część jest to, że w niej poznaje się bliżej Rhysanda i Tamlina. W ACOTAR Rhys jest opisany jako chłodny oraz bezczelny fae, który podbechtuje, a książę Dworu Wiosny był milutki oraz kochany. W drugiej części ukazują się oni w innych wersjach, których nie podejrzewałam. Cóż, na początku to książę Dworu Nocy był ukazany jako ten „zły”, a Tamlin ten „dobry”, więc ktoś może powiedzieć, że tutaj wchodzi zmiana ról – ja określę to tak: po prostu poznajemy bliżej ich charaktery. Jednak autorka potem przegięła z robieniem z Tamlina tego „złego”. Powinna zaprzestać nad jego obsesyjną chęcią zapewnienia Feyrze bezpieczeństwa i pewnej ślepocie, bo to, co on robił w dalszej części książki i w trzeciej części nie jest do niego podobne.

Fabuła jest według mnie lepiej rozbudowana niż w pierwszej części. Chociaż wydarzenia z dworu Amaranthy były bardzo dobre to jednak wolę ACOMAF. Jedyny minus w fabule jaki znalazłam to taki, że na początku było za dużo scen erotycznych z Tamlinem. Romans powoli wyłania się, ale nie rzuca się jeszcze w oczy.

Ocena: 9/10
Fabuła jest lepsza niż w pierwszej części. Podoba mi się też ta nowa Feyra, za to w przypadku Tamlina i Rhysanda autorka przesadziła z robieniem na sile na tego „złego” i „dobrego”. Do scen erotycznych mam pewne zastrzeżenia, ale można przymrużyć na to oko, bo występują one stosunkowo rzadko. Uważam, że ACOMAF jest najlepszą częścią ze wszystkich trzech i najmniej ma tych wad, które mnie irytują.

Po przeczytaniu "Dworu cierni i róż" zachwycona rzuciłam się na "Dwór mgieł i furii" i mogę już na wstępie powiedzieć, że druga część jest zdecydowanie lepsza niż pierwsza… choć w pewnych względach zawiodłam się, a nawet zdenerwowałam na autorkę.

Na samym początku jesteśmy zaznajomieni z traumą Feyry po wydarzeniach z Amaranthą z pierwszej części. To, co ją trafiło...