"Siedem grzechów głuchych"... powieść magiczna przyprawiona tajemnicą. Budzi emocje, które drzemią w każdym z nas. Wyraża niewyrażalne.

Wiedziałam, że uderzy. Nie spodziewałam się, że z taką mocą. W jej słowach ukryte są zapachy, kolory, a nawet brzmienie. Pachną zagadką, rysują obrazy, grają w duszy. Po prostu. Kaja przelewa na papier wszystko. To niezwykłe.

Rozpoczynam podróż z Czerwoną Sukienką. Na białej okładce czarną czcionką maluje się tytuł. Przewód telefoniczny chwiejną linią trafia prosto w serce. A może wypływa z serca... Pojawiają się obawy. Przed tym, co na co dzień próbuję zagłuszyć. "Każdy się czegoś boi." Na wszelki wypadek wytwarzam sobie w duszy pustkę. Pustkę tę w miarę czytania wypełniać zaczyna treść powieści. I coś jeszcze.

"Każdy ma swoje siedem grzechów." Tak, odnalazłam się w niej. W tych wszystkich przenikających się światach. W końcach i początkach. W emocjonalnym chaosie. To kolejna książka Kai Kowalewskiej, która żyje we mnie. Przepadłam. Między wymiarami. Razem z Kasandrą "wkraczałam w świat zupełnie mi nieznany, w świat kolorowych lampionów, świec, kadzideł, w którym wyją wilki, złe psy i dusze. Bo w każdym z nas tak właśnie wyją." Nie wiem, jak to się stało. W jakiś niewytłumaczalny sposób wydobyłam z bohaterów swoje pragnienia, słabości i lęki. Tęsknotę. Grzeszną naturę. Dobre i złe uczynki. Wszyscy mamy je na koncie. Ale przecież "można naprawić grzechy. Tak samo jak można naprawić swoje wczoraj." Robię rachunek sumienia. Jak Kasandra - chcę oczyścić duszę... Pozostaje ocean wzruszeń.

W myślach bohaterów świecą migawki i retrospekcje. Na duszach pojawiają się skrzydła i rogi. Buntują serca. Przemierzam zawartość książki równocześnie wędrując w głąb siebie. Teraz już wiem. Ta powieść jest czerwona. Możemy się wydawać nieskazitelni, jednak wnętrza wszyscy mamy splamione grzechami w kolorze krwi. W każdym z nas czasem płonie zazdrość. Możemy wydawać się szarzy, jednak wszystkich nas dopadają pragnienia rozpalone od wiary, nadziei, miłości. Możemy wydawać się różni, ale szukamy tego samego. Szukamy szczęścia i przebaczenia. Na ziemi. Na chmurce. Bo przecież "każdy z nas może znaleźć taki raj. Tylko musi uwierzyć, że się spełni." Tak, jak Sara, chcę w to wierzyć. Chcę wierzyć w taki raj. "Choć czasem dusza na wspomnienie szkli się jeszcze"...

"Siedem grzechów głuchych" zaskakuje. Porusza niebo i piekło. Wprost. Słowa Kai Kowalewskiej przenikają z kart powieści, dotykają dreszczem emocji. Oczyszczają rany. Głaszczą i wymazują blizny. Skłaniają do refleksji. Karmią magią. Niemożliwe? A jednak... Tatuują się w pamięci. Warto choć na chwilę w nich utonąć, po to właśnie, aby przekonać się, że to książka, do której się wraca. Do Kai się wraca. Duszą i sercem. POLECAM.

"Siedem grzechów głuchych"... powieść magiczna przyprawiona tajemnicą. Budzi emocje, które drzemią w każdym z nas. Wyraża niewyrażalne.

Wiedziałam, że uderzy. Nie spodziewałam się, że z taką mocą. W jej słowach ukryte są zapachy, kolory, a nawet brzmienie. Pachną zagadką, rysują obrazy, grają w duszy. Po prostu. Kaja przelewa na papier wszystko. To niezwykłe....