Opinia w kilku słowach ?
TA KSIĄŻKA WARTA BYŁA KAŻDEJ MINUTY CZEKANIA
Opinia znacznie szerzej ?
Hmmm...
Zazwyczaj tak jest, że długie oczekiwanie na kolejną odsłonę, rozmywa nam klimat całej historii, a skleroza czytelnicza usuwa w cień przeżyte wcześniej emocje, oraz poznane fakty - i ciężko się na początku ponownie odnaleźć w kolejnym tomie.
Nie inaczej było teraz.
Mimo, że naprawdę niecierpliwie wyglądałam kontynuacji cyklu, początek tej części wcale nie powalił mnie na kolana. Historia toczyła się bowiem dość leniwie i nie wzbudzała we mnie żadnych żywszych emocji.
Tak było do momentu kiedy na scenę powrócił nasz „bohater marnotrawny” czyli Mieszko. Wtedy w fabule rozpętało się prawdziwe szaleństwo. Akcja z miejsca zaczęła pędzić jak wściekła, po drodze pokonując dziesiątki mniejszych i większych zawirowań fabularnych, w tempie wręcz zastraszającym.
Było zaskakująco, interesująco i nieprzewidywalnie.
Po relaksacyjnej pierwszej połowie, przeżyjemy coś w rodzaju szoku z powodu tak nagłej zmiany tempa akcji, bo w drugiej części tej historii po prostu nie można złapać tchu ! Zwieńczeniem i to nie byle jakim okazuje się sam finał ( Jak można było skończyć w takim momencie !!???? ).
Myślałam, że wyskoczę ze skóry z nadmiaru emocji.
Trzeba przyznać, że jeśli chodzi o ilość i intensywność przeżywanych przygód wszelkiego rodzaju – to dostajemy ich tu najwięcej ze wszystkich dotychczas wydanych tomów. Napotkamy tu doskonale dobrany mix gatunkowy :
fantasy
romans
elementy kryminału ( choć takiego z super łatwą zagadką )
przygodówkę z ( wielokrotnie) wściekłą jazdą bez trzymanki

A wszystko świetnie skonstruowane. Napisane dobrym, prostym stylem,lekko i wciągająco.

Warto zaznaczyć, iż w tej części podobało mi się znacznie więcej rzeczy, niż w poprzednich tomach. Gosława mimo pozostałości hipochondrii i nadal wybujałego, ślepego, oślego uporu, staje się zdecydowanie bardziej akceptowalna, normalniejsza, doroślej i trzeźwiej myśląca, a nawet wielokrotnie potrafi w czytelniku wzbudzić rzeczywistą sympatię i nareszcie można w jakiś sposób zrozumieć jej motywy, tok rozumowania i sposób pojmowania przez nią świata, oraz zwyczajnie się z nią utożsamić.
Tutaj zdecydowanie mnie kupiła i przekonała do siebie.
Aby być szczerą, muszę nawet przyznać, że tym razem, chyba wszyscy bohaterowie zostali wykreowani zdecydowanie pełniej i bardziej realistycznie, niż w poprzednich częściach. Każdy stał się naprawdę indywidualnym bytem z własną historią, charakterem i mentalnością. I dotyczy to zarówno postaci ze świata realnego, jak i bohaterów prosto z pogańskich wierzeń.
Oprócz tego nie można też pominąć naprawdę świetnie opisanych różnorakich obrzędów, przesądów i tradycji, zaczerpniętych z pogańskiej, słowiańskiej historii. Szalenie mi się to wszystko podobało ! Jestem zachwycona !
Jedno jedyne co mi się autentycznie nie podoba i co doprowadza mnie do rozpaczy, to to, że znowu na kolejną część „Kwiatu paproci” trzeba będzie czekać Bogowie wiedzą ile.
Niemniej jednak, jestem przekonana, że znowu będzie warto.
Z całego serca polecam - wszystkim, którzy nie są zbyt dorośli na bajki i wszystkim którzy nie boją się takiego gatunku jak romans .. :))

Opinia w kilku słowach ?
TA KSIĄŻKA WARTA BYŁA KAŻDEJ MINUTY CZEKANIA
Opinia znacznie szerzej ?
Hmmm...
Zazwyczaj tak jest, że długie oczekiwanie na kolejną odsłonę, rozmywa nam klimat całej historii, a skleroza czytelnicza usuwa w cień przeżyte wcześniej emocje, oraz poznane fakty - i ciężko się na początku ponownie odnaleźć w kolejnym tomie.
Nie inaczej było teraz....