Ta powieść ma naprawdę wiele wad, ale i jedną, najważniejszą zaletę - cholernie wciąga. I co z tego, że główna bohaterka niebezpiecznie przypomina typową Marysujkę (tak samo zresztą jak krystalicznie czyste Królestwo Manticore), i co z tego, że opisy świata przedstawionego są niepotrzebnie rozwleczone i nudne, i co z tego, że część warsztatu autora odpowiedzialna za opowiadanie historii kuleje, i co z tego, że fabuła jest tak przewidywalna, jak tylko może być, a zwroty akcji nie zaskakują... I co z tego, skoro czyta się to z prawdziwą przyjemnością? Cóż, pewnie wpływ na to ma moja wrodzona miłość do literatury militarystycznej, ale bądźmy szczerzy, to nie Proust, liczy się to, że bawiłem się przednio. Szkoda tylko, że mankamenty "Placówki..." momentami mocno dawały we znaki i psuły lekturę. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach cyklu Weber podciągnie nieco stronę techniczną i wprowadzi do fabuły więcej odcieni szarości (choć oczywiście rozumiem, że od lekkiej literatury rozrywkowej, jaką jest space opera ciężko wymagać skomplikowania moralnego). Anyways, I'm in. Pani Honor Harrington, mocno parafrazując znaną scenę z filmowego LOTRa, ma pani mój kosmiczny krążownik liniowy.

Ta powieść ma naprawdę wiele wad, ale i jedną, najważniejszą zaletę - cholernie wciąga. I co z tego, że główna bohaterka niebezpiecznie przypomina typową Marysujkę (tak samo zresztą jak krystalicznie czyste Królestwo Manticore), i co z tego, że opisy świata przedstawionego są niepotrzebnie rozwleczone i nudne, i co z tego, że część warsztatu autora odpowiedzialna za...