Najmocniejszą cechą cyklu jest bardzo dobrze opisana akcja, a w szczególności epickie bitwy statków kosmicznych. Najsłabszą - jednowymiarowe do bólu postacie. Niestety w tej części, akcji jest niewiele, za to bardzo dużo polityki i osobistych przeżyć bohaterki.

Co najbardziej irytujące, to fakt, że wszystkie pozytywne postacie są członkami nieoficjalnego kółka wielbicieli Honor Harrington. Jedni są w nim od początku, innych Honor przekonała swoją genialną osobowością lub niesamowitymi umiejętnościami. Postępem jest to, że jej wrogowie przestali w myślach ją wychwalać, co zdarzało się w poprzednich częściach. Dodatkowo jeżeli jeszcze raz przeczytam, że Honor jest niezwykle atrakcyjna,a to że nie zdaje sobie z tego sprawy czyni ją jeszcze piękniejszą to zacznę myśleć o paleniu książek.

To wszystko sprawiło, że miałem pewne problemy z przebrnięciem przez "Kwestie honoru", na szczęście pod koniec, autor podkręcił tempo, pojawiła się akcja i znowu zaczęło być fajnie. Tak czy inaczej, najsłabsza część cyklu jak do tej pory.

Najmocniejszą cechą cyklu jest bardzo dobrze opisana akcja, a w szczególności epickie bitwy statków kosmicznych. Najsłabszą - jednowymiarowe do bólu postacie. Niestety w tej części, akcji jest niewiele, za to bardzo dużo polityki i osobistych przeżyć bohaterki.

Co najbardziej irytujące, to fakt, że wszystkie pozytywne postacie są członkami nieoficjalnego kółka wielbicieli...