Drugi tom właściwie kończy się w połowie. To znaczy, w połowie znajduje się zakończenie głównego wątku tomu pierwszego. Tak naprawdę tom drugi w znacznej mierze autor poświęcił wyjaśnianiu swojej koncepcji świata, przez co jest mniej porywająca niż tom pierwszy, ale z pewnością nie odbiera mu atrakcyjności. Teraz zasługuje bardziej na miano "mądrej" niż "sympatycznej", ale nie ma wcale przytłaczających smętów. Poza tym Ezergil swoim poczuciem humoru wprowadza właściwy klimat i równowagę między nastrojami postaci.
Nie wierzcie opisowi książki, nie ma żadnego tercetu. To wciąż jest historia Ezergila (wciąż tak samo kapitalnego, jak w pierwszej części) i Alony (która dużo zyskała w moich oczach przy drugim tomie - nie tworzy już tylko kontry dla działań diabła, ale sama potrafi myśleć i podejmować decyzje).
Ponadto ośmielę się stwierdzić, że jeśli komuś podobały się diabelskie żarty w tomie pierwszym, a nie podobają się w drugim, to znaczy, że i w pierwszym mu się nie podobały, tylko dopiero przy drugim nabrał do nich dystansu i niechęci. O!

Drugi tom właściwie kończy się w połowie. To znaczy, w połowie znajduje się zakończenie głównego wątku tomu pierwszego. Tak naprawdę tom drugi w znacznej mierze autor poświęcił wyjaśnianiu swojej koncepcji świata, przez co jest mniej porywająca niż tom pierwszy, ale z pewnością nie odbiera mu atrakcyjności. Teraz zasługuje bardziej na miano "mądrej" niż...