Robert McLiam Wilson ma niezwykły dar. Potrafi przemawiać do czytelnika jak do starego znajomego z podwórka. Jego bohaterowie to zwykłe postaci, szaraki nie odznaczające się niczym szczególnym, co sprawia, że czujemy jakbyśmy ich znali i rozumieli.
Tym razem autor zaserwował nam historię prosto z chodnika. Wykreował postać Ripley'a Bogle'a- dwudziestodwuletniego irlandczyka, który opowiada nam o swoim krótkim, aczkolwiek intensywnym życiu. Co w nim takiego nadzwyczajnego? A no może to, że jest bezdomny. Na wstępie mówię- nie spodziewajcie się historii typu od zera do miliardera ani też łzawej opowieści o stracie ukochanych z echem ulicy w tle. Naszego bohatera nikt nie kochał, na nikim mu też specjalnie nie zależało. Ripley Bogle nie chciałby żeby mu współczuć, sam ma wiele na sumieniu. Dzieli się z nami czterema dniami ze swojego tułaczego życia. Te cztery dni pozwalają nam zapoznać się z jego dzieciństwem, czasem dojrzewania i współczesną niedolą. Muszę przyznać, że polubiłam go od pierwszych stron. Jego poczucie humoru i sposób prowadzenia narracji w zupełności mi odpowiadały. Natomiast jego głęboka dojrzałość pokazuje jak szybko ulica zmienia chłopca w starca. Bohater pokazuje nam Belfast i Londyn oczami zwykłego przechodnia, dla którego ulica to dom. Bogle prawie że tworzy przewodnik zawierający konkretne nazwy ulic. W historii pobrzmiewają też ( jak we wszystkich książkach autora)echa wojny domowej. Z pewnością nie będą to stracone godziny.

Robert McLiam Wilson ma niezwykły dar. Potrafi przemawiać do czytelnika jak do starego znajomego z podwórka. Jego bohaterowie to zwykłe postaci, szaraki nie odznaczające się niczym szczególnym, co sprawia, że czujemy jakbyśmy ich znali i rozumieli.
Tym razem autor zaserwował nam historię prosto z chodnika. Wykreował postać Ripley'a Bogle'a- dwudziestodwuletniego...