Ciężko ukazać całą jaskrawość tego opowiadania, coś o tym opowiedzieć w recenzji. Nietypowa książka, jak chyba całość twórczości Edwarda Stachury. Jedyna w swoim rodzaju, coś nieziemskiego. Niby takie jedno wielkie nic, a tak wiele. Osobiście nie jestem „fanem” gatunku filozoficzno-refleksyjnego, ale Stachura jest w tym istnym geniuszem. Czyta się jednym tchem, nie nudzi, nie marudzi, chce się tylko więcej i więcej. Łaknie się kolejnych zdań, kolejnych stron, akapitów. Przemyślenia autora zahaczają o dywagacje na temat życia, miłości, śmierci, a wszystko to wplecione w zwykłe życie zwykłych robotników fizycznych: trzydziestoletniego Edmunda Szeruckiego i jego kompana, Witka. Dokładnie trzy tygodnie ich egzystencji we wsi Zagubin, na stacji u Pani Potęgowej. Ta wyżej wspomniana filozofia autora, czy jego alter ego – Edmunda Szeruckiego przeplata się z opisem życia codziennego w tej kujawskiej wsi, codziennych zmartwień, obowiązków i radości. W tej książce nie ma nic spektakularnego, a zarazem jest ona wystrzałowa, bombowa, taka z fajerwerkami. Nie wiem co to jest, w czym rzecz, ale Stachura bez wątpienia to ma. Razem z autorem cieszymy się pięknem życia, razem z nim kontemplujemy sprawę śmierci. Jak mało kto potrafi pobudzić w czytelniku takie refleksje, prowadzi nas za rękę po meandrach swojej wrażliwości. Ta zabawa językiem, słowotwórstwo, wkładanie w usta „tubylcom” gwary, ach, jakże to wszystko dobrze się czyta! Przeglądając Wasze komentarze zauważyłem jedno zdanie podsumowujące, idealnie oddające wrażenie: „Niezwyczajna powieść, którą czyta się zwyczajnie”.
Ocena: 6-/10

Ciężko ukazać całą jaskrawość tego opowiadania, coś o tym opowiedzieć w recenzji. Nietypowa książka, jak chyba całość twórczości Edwarda Stachury. Jedyna w swoim rodzaju, coś nieziemskiego. Niby takie jedno wielkie nic, a tak wiele. Osobiście nie jestem „fanem” gatunku filozoficzno-refleksyjnego, ale Stachura jest w tym istnym geniuszem. Czyta się jednym tchem, nie nudzi,...