Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy ktoś mi powie dlaczego ta książka jest tak droga na allegro i olx? Na czym polega jej fenomen? Skończony dodruk i nigdzie nie można kupić?

Czy ktoś mi powie dlaczego ta książka jest tak droga na allegro i olx? Na czym polega jej fenomen? Skończony dodruk i nigdzie nie można kupić?

Polskie House of Cards. Temat polityki jest? Jest. Intrygi są? Są. Nie dziwie się temu porównaniu, zasłużone. Czy pióro autora Remigiusza Mroza jest w stanie konkurować z Michaelem Dobbsem? Trudno powiedzieć, mnie osobiście HoC bardziej się podobało, aczkolwiek „Wotum nieufności” to dobra pozycja, którą każdy wielbiciel gatunku political fiction powinien mieć na swojej rozkładówce. Jest to dosłownie kopia wyżej wymienionej książki, z tymże przeszczepione na nasz rodzimy, polski grunt. Książkę łykamy jednym oddechem, mnóstwo w niej akcji, zwrotów, fabuła tak rozległa, że można by nią obdzielić co najmniej ze trzy książki, a najlepiej stworzyć trylogię. Mam nadzieję, że jest w planach? Warto wspomnieć o tym, że gdyby tak bardzo chcieć, to spokojnie można przypasować dzisiejsze realia polityczne do tych z książki (czyżby daleko idąca inspiracja autora?). Tak więc mamy partię polityczne bardzo podobne do tych, które znamy z rodzimej polityki, ba, nawet poszczególni politycy są niemal kropka w kropkę podobni do postaci z kart historii. Tak jak w rzeczywistości, tak w książce jest mnóstwo brutalnych zagrywek, szemranych interesów, niewyjaśnionych sytuacji rodem z teorii spiskowych – czyli jednym słowem przesiąknięta prawdziwą polityką. Na dodatek otwarte zakończenie, dla mnie nieprzewidywalne, spodziewałem się czegoś innego, za nic w świecie nie odgadłbym, że „Wotum nieufności” będzie mieć taką końcówkę. Co mi się nie podobało? Dodanie elementu z naszym wschodnim sąsiadem, Rosją. Pod kątem treści niepotrzebny, ani nie zdynamizował akcji, ani nie rozbudził ciekawości czy fantazji. No i sprawa z początkiem książki, która jest praktycznie przemilczana przez całość, by odnaleźć rozwiązanie na dosłownie dwóch ostatnich stronach. A taki byłem ciekawy …
Ocena: 6+/10.

Polskie House of Cards. Temat polityki jest? Jest. Intrygi są? Są. Nie dziwie się temu porównaniu, zasłużone. Czy pióro autora Remigiusza Mroza jest w stanie konkurować z Michaelem Dobbsem? Trudno powiedzieć, mnie osobiście HoC bardziej się podobało, aczkolwiek „Wotum nieufności” to dobra pozycja, którą każdy wielbiciel gatunku political fiction powinien mieć na swojej...

Autor całkowicie mi nieznany, pierwszy raz o nim usłyszałem, gdy miałem przed sobą książkę „Fałszerze”. Tytuł brzmiał bardzo zachęcające, jednakże nie ma nic wspólnego z treścią książki. No, może nie w takim sensacyjnym brzmieniu, bo element fałszerstwa jest widoczny niemal na każdym kroku w książce (zachowanie bohaterów, których jest bez liku). No ale dobrze, od początku. Książka jest rozbita na trzy części, pierwsza i ostatnia Paryż, a druga Saas-Fee – szwajcarska miejscowość wypoczynkowa. Rozdziały w każdej z części są dość długie, jednakże tasiemcami nie można ich nazwać. Czas akcji to początek XX wieku. Powracamy do bohaterów. Wydaje mi się, że pierwszoplanową postacią książki jest Edward, którego, wedle okładki książki możemy utożsamiać z Andre Gide. Tak jak Francuz, Edward jest pisarzem, tworzy powieści. Autor zastosował manewr dziennika, gdzie główny bohater zapisuje swe wszystkie przemyślenia, a my dzięki niemu poznajemy jego myśli i etap twórczości. Na uwagę zasługuję fakt dziwnej narracji: jest ona pierwszoplanowa, a narrator nie jest żadnym z bohaterów. Wie on wszystko na temat bohaterów, przedstawia nam fabułę z perspektywy, hmmm, stworzyciela? Muszę pochwalić zręczna połączenie w jedno tych, wydawałoby się, całkowicie odmiennych opowiastek. Autor tak poprowadził narrację, że wszystko wybornie się zazębia. Na minus postawa nastolatków, którzy na kartach książki zachowują się niczym doświadczeni, dorośli mężczyźni, co wzbudzało mój uśmiech politowania. Niesmaczne były wątki „miłości” między nastolatkami i starszymi panami, które ociekają homoseksualnym erotyzmem. Przemyślenia Gide dotyczące literatury, bo na dobrą sprawę o tym także jest książka, czyta się ciężko, dużo w niej filozofii, która do mnie nie przemawia, być może dlatego, że nie mam zbyt otwartego i chłonnego umysłu. Osobiście doszukiwałem się w książce krytyki kółka artystycznego, literackiego ówczesnych czasów poprzez ukazanie w dość satyryczny sposób bohaterów – pisarzy.
Ocena: 2+/10.

Autor całkowicie mi nieznany, pierwszy raz o nim usłyszałem, gdy miałem przed sobą książkę „Fałszerze”. Tytuł brzmiał bardzo zachęcające, jednakże nie ma nic wspólnego z treścią książki. No, może nie w takim sensacyjnym brzmieniu, bo element fałszerstwa jest widoczny niemal na każdym kroku w książce (zachowanie bohaterów, których jest bez liku). No ale dobrze, od początku....