Absurdalny miszmasz, autor zassał różne idee, wszystkie pokazał w krzywym zwierciadle, a na pewno obśmiał. Feminizm, nacjonalizm, religia i kapitalizm, wszystko wrzucone do kotła i wymieszane. Choć ten ostatni wybrzmiewa o tyle najmocniej, że język jest unurzany w stylizacji finansowo-giełdowej, bardzo dobry element tej książki. Lubię też wątek filmu polskiego, który ma wygrać w Cannes i jak na tej płaszczyźnie ścierają się ideologie. Nie jest to bardzo głębokie intelektualnie, raczej jest to zabawa z tropami, pokazanie jak powierzchowna jest debata i zrobienie sobie z tego trampoliny do żartów i dobrej zabawy.

Absurdalny miszmasz, autor zassał różne idee, wszystkie pokazał w krzywym zwierciadle, a na pewno obśmiał. Feminizm, nacjonalizm, religia i kapitalizm, wszystko wrzucone do kotła i wymieszane. Choć ten ostatni wybrzmiewa o tyle najmocniej, że język jest unurzany w stylizacji finansowo-giełdowej, bardzo dobry element tej książki. Lubię też wątek filmu polskiego, który ma...

Świetne pióro, ale po zakończeniu książki niewiele pozostaje w pamięci. Wojciechowskiego stać na więcej.

Świetne pióro, ale po zakończeniu książki niewiele pozostaje w pamięci. Wojciechowskiego stać na więcej.

Niecodzienne książki przeważnie przez przypadek trafiają w moje ręce. Podejrzewam, że gdybym była świadoma ich oryginalności, miałabym pewne obawy czy się w nią zagłębić. Tym razem również otrzymałam książkę, po której właściwie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. I chyba dobrze, ponieważ odkładałabym jej lekturę w czasie zdecydowanie dłużej.

Glorenda Waciak, "przedsiębiorczyni, krytyczka i ofiara kapitalizmu, konsultantka strategii lizbońskiej, grupy wyszehradzkiej i kuchni wadowickiej", walczy z urzędowymi absurdami i z najazdem mediów, jej córka Blandii ćwiczy się w fantomatycznym prowadzeniu działu promocji wirtualnego i fikcyjnego banku i w trudnych romansach, przebywająca na misji charytatywnej w Dżamijabadzie, stolicy Strychu Świata siostra Perfekta bierze udział w śledztwie w sprawie nocnego incydentu prowadzonym przez generała Zakrupę, przy okazji konfrontując się z propozycją matrymonialną złożoną przez "dowódcę tego wszystkiego" i kolekcjonera żon, Harszida Ben Alego, po tatrzańskich szlakach biega prezydent w asyście swych sobowtórów , a reżyser Rafał Skorecki próbuje zrealizować swój wymarzony film, w czym przeszkadzają mu rozmaite ideologiczne frakcje... [opis wydawniczy].

Piotr Wojciechowski, polski prozaik, reżyser i krytyk filmowy oraz publicysta. Jako pisarz zadebiutował w roku 1967 książką Kamienne pszczoły.

Po raz kolejny nie wiem, co mam napisać. Nie dlatego, że książka porwała mnie emocjonalnie, wycisnęła morze łez i porządnie wstrząsnęła. Nie. To nie tego typu literatura. Ta książka jest dość niecodzienna. ABSURD. Tak, absurd to słowo, które idealnie oddaje jej treść, ale i pewne przesłanie.

Autor posługuje się niezwykle prostym i lekkim językiem, obrazowo przedstawiając swoją wizję. Dziwną wizję. Początek książki funduje czytelnikowi dawkę bardzo dziwnych i niecodziennych sytuacji, których miałam wrażenie, że nie rozumiem. Nie mogłam pojąć o co w tym wszystkim chodzi i co autor miał na myśli. Dopiero po zagłębieniu się w dalszą treść zaczynałam powoli rozumieć znaczenie opisanych wcześniej scen. Zdawały się być coraz bardziej realne, choć w dalszym ciągu bardzo absurdalne. Dziwne połączenie, prawda?

Dzięki doświadczeniu autora i wprawnemu pióru przez książkę bardzo szybko się mknie, a dodatkowa dawka dobrego humoru, która częściowo wywodzi się ze wspomnianego już absurdu sprawia, że wielokrotnie można się szczerze zaśmiać.

Piotr Wojciechowski w swojej historii wrzuca chyba wszystkich możliwych bohaterów. Spotkamy tutaj żołnierzy, generałów, islamistów, ale i celebrytów, czy siostry zakonne. Choć ciężko było mi się odnaleźć w treści na początku, to z każdą kolejną stroną coraz bardziej się w nią zagłębiałam i zaczynałam rozumieć (chyba). Odniosłam wrażenie, że autor pragnie pokazać za pomocą swojego dzieła podziały między ludźmi, jakie zafundowała światu religia. Różne wyzwania potrafią zdominować wyznawców i kierować nimi nakłaniając do sprzecznych czynów. Wiele się mówi o konfliktach wyznaniowych, ale czy ktoś jest w stanie zjednoczyć ludzi? Obalić mury i zlikwidować nieporozumienie, które zrodziło się przy budowie Wieży Babel?

Strych świata jest lekturą niecodzienną i inną od wszystkich. Lekka i całkiem przyjemna w czytaniu, cięższa w odbiorze. W każdym zdaniu przejawia się doświadczenie i wiedza autora. Jeżeli ktokolwiek ma ochotę na książkę inną od wszystkich, zdecydowanie powinien sięgnąć właśnie po tą. Będzie zachwycony!

http://krainaksiazkazwana.blogspot.ie/2017/02/strych-swiata-piotr-wojciechowski.html

Niecodzienne książki przeważnie przez przypadek trafiają w moje ręce. Podejrzewam, że gdybym była świadoma ich oryginalności, miałabym pewne obawy czy się w nią zagłębić. Tym razem również otrzymałam książkę, po której właściwie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. I chyba dobrze, ponieważ odkładałabym jej lekturę w czasie zdecydowanie dłużej.

Glorenda Waciak,...

Na początku się śmiałam, podoba mi się dowcip autora, czekałam, aż wszystko zacznie się układać w jakąś historię. Tak się nie stało i bardzo szybko zaczęło irytować mnie ta powieść. Od połowy właściwie kartkowałam strony i usiłowałam zrozumieć, co tu się dzieje. Ostatnie rozdziały czytałam, aby skończyć, nie licząc na nic.

http://chiyome.blogspot.com/2017/02/co-sie-dzieje-na-strychu-swiata.html

Na początku się śmiałam, podoba mi się dowcip autora, czekałam, aż wszystko zacznie się układać w jakąś historię. Tak się nie stało i bardzo szybko zaczęło irytować mnie ta powieść. Od połowy właściwie kartkowałam strony i usiłowałam zrozumieć, co tu się dzieje. Ostatnie rozdziały czytałam, aby skończyć, nie licząc na...

Piotr Wojciechowski – polski prozaik, reżyser i krytyk filmowy oraz publicysta (stały felietonista miesięczników "Więź" i "Workshop"). Jako pisarz zadebiutował w roku 1967 książką Kamienne pszczoły.*

Siostra Perfekta jest na misji charytatywnej w Dżamijabadzie i bierze udział w pewnym śledztwie. Glorenda Waciak walczy z urzędowymi absurdami, a jej córka, Blandi, prowadzi dział promocji wirtualnego banku. Natomiast Rafał Skorecki próbuje stworzyć film, ale nie jest to takie proste.

Muszę przyznać, że jest to książka dziwna i nie wiem, czy rozumiałem to, co ona chce przekazać. Na początku dzieją się bardzo dziwne rzeczy, które na pierwszy rzut oka wydały mi się bezsensowne, ale po kilkunastu stronach nabrały jakiegoś sensu. Im dalej, tym jest osobliwiej. Autor posługuje się lekkim językiem. Można w jego stylu pisarskim zobaczyć duże doświadczenie oraz świadomość językową.

Nie ukrywam, że raz czy dwa (no dobra, troszkę więcej) zaśmiałem się, gdyż dzieło to jest pełne absurdu. Tam wszystko mogłoby się zdarzyć i byłoby to w pełni naturalne.

Moim zdaniem „Strych Świata” pokazuje podziały, jakie panują między ludźmi (szczególnie tymi, którzy wyznają różne religie) i stawia pytanie: czy istnieje szansa, by te „mury” zlikwidować?

Mamy tutaj pełną paletę bohaterów – siostry zakonne, islamista, celebryci, żołnierze, generałowie. Mimo iż są oni różni, łączy ich przede wszystkim takie samo poczucie humoru.

Początkowo dzieło to nie podobało mi się, ponieważ było dla mnie nielogiczne i bardzo dziwne. Dopiero później zacząłem się do niego przekonywać.

Akcja utworu dzieje się i w krajach arabskich, i w miejscu, które prawdopodobnie jest gdzieś na terenie Polski.

Podsumowując, „Strych Świata” to książka, która – jak sam autor określił – jest „niepoważna, zbójecko-błazeńska”. Polecam ją tym, którzy szukają czegoś innego.

Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Wielka Litera.

Tytuł: „Strych Świata”
Autor: Piotr Wojciechowski
Wydawnictwo: Wielka Litera
Seria: Czytelnia polska
Korekta: Jadwiga Piller
Opracowanie graficzne okładki: Janusz Staszczyk
Wydanie: I
Oprawa: twarda (z obwolutą i skrzydełkami)
Liczba stron: 237
Data wydania: 26.10.2016
ISBN: 978-83-8032-130-4

* Źródło – Lubimy Czytać.

Piotr Wojciechowski – polski prozaik, reżyser i krytyk filmowy oraz publicysta (stały felietonista miesięczników "Więź" i "Workshop"). Jako pisarz zadebiutował w roku 1967 książką Kamienne pszczoły.*

Siostra Perfekta jest na misji charytatywnej w Dżamijabadzie i bierze udział w pewnym śledztwie. Glorenda Waciak walczy z urzędowymi absurdami, a jej córka, Blandi, prowadzi...