Główna bohaterka to na pozór zwyczajna kobieta, łaknąca miłości, znudzona własnym małżeństwem. Pierwotna namiętność i miłość jaka łączyła małżonków, zdaje się wygasać. Codzienność przepełniona szarością dnia i rutyną przytłacza kobietę, do dnia, w którym na jej drodze pojawia się jej były partner.
Niewinne spacery, kolacje i rozmowy przestają im wystarczać. Ów znajomość przeradza się w dziki romans, który pozwala odnaleźć kobiecie spełnienie, jednak coraz trudniej udawać jej przed mężem wzorową małżonkę. Jak długo parze kochanków uda się zachować ich tajemnice? I jak potoczy się ich życie?



Intrygująca okłada i opis miały być zapowiedzią lekkiej i dość przyjemnej lektury. Niestety to, co miałam okazję przeczytać, rozłożyło mnie totalnie. Dawno, jeśli w ogóle, nie czytałam tak słabej książki. Jednym słowem: nieporozumienie.


Czytając Dwie twarze ma się wrażenie, że historie opowiada kobieta, która ma problemy emocjonalne, a do tego ADHD i skłonności do nimfomanii. Z jednej strony kocha męża, z drugiej czuje głębokie uczucia do kochanka. Seks z kochankiem jest obłędy, gdy mąż ją zaniedbuje, gdy zaś ów małżonek przeobraża się w dzikiego kochanka, ta ma wyrzuty sumienia, by za chwilę znów bez skrupułów go zdradzać… latami…
W życiu nie spotkałam się z tak niestabilną kobiecą postacią i nigdy więcej nie chcę mieć tej „przyjemności”…


Sposób postrzegania rzeczywistości przez ów bohaterkę i podejście do życia – woła o pomstę do nieba. Jej zdradzać wolno i czerpać z tego dziką satysfakcję. Jednak, gdy okazuje się, że małżonek również miał skok w bok (podobno przypadkowy), brzydzi się nim i nie wyobraża sobie dalszego z nim życia. Czy może być coś bardziej absurdalnego?


W całej tej historii brakuje przede wszystkim dialogów, jakichkolwiek dialogów. Książka jest w głównej mierze monologiem ów kobiety. Monologiem bardzo chaotycznym i prostackim.

Sceny erotyczne. Długo zastanawiałam się jak je opisać… Pomijając, że nie ma w nich nic poza opisami (żadnych emocji), to są one tak prostackie i nijakie, że nie byłam w stanie ich zdzierżyć. A „piszczące łono” i „tryskanie pożądaniem” mnie dobiło.

Miranda Inska w Dwóch twarzach przedstawiła dość frywolne podejście do zdrady. Zważywszy, że zdrada dla głównej bohaterki, jej zdrada, było czerpaniem przyjemności z życia, zdrada męża zaś, okazała się czymś obrzydliwym i odpychającym, oczywiście w mniemaniu małżonki. Ukazuje, że rozwiązaniem w momencie, gdy pożycie małżeńskie się nie układa, jest skok w bok i to taki dobrze zamaskowany, który można ciągnąć latami… I, że najważniejsza jest „moja” przyjemność… co tam reszta świata…


Autorka powinna, jeśli ma w planach kolejną publikację, poważnie się zastanowić, czy jest sens. Pierwsza rzecz i zarazem najważniejsza, na jakiej powinna się skupić to praca nad jakimkolwiek stylem, nad umiejętnością przelania emocji na papier i dialogi… Bo sam pomysł, poza powtarzającym się scenariuszem: wyjazd nad morze – dziki seks z kochankiem – powrót do domu – seks z mężem – wyjazd nad morze… - na dłuższą metę męczący, byłby całkiem, całkiem… ujęty innymi słowami.

Główna bohaterka to na pozór zwyczajna kobieta, łaknąca miłości, znudzona własnym małżeństwem. Pierwotna namiętność i miłość jaka łączyła małżonków, zdaje się wygasać. Codzienność przepełniona szarością dnia i rutyną przytłacza kobietę, do dnia, w którym na jej drodze pojawia się jej były partner.
Niewinne spacery, kolacje i rozmowy przestają im wystarczać. Ów znajomość...