Jako facet lubię sobie czasem przeczytać typowo babski romans. Panowie mówię wam tak najlepiej idzie zrozumieć kobiety;) . Powieść raczej nie bardzo oryginalna, po prostu w stylu typowego romansu dla Pań ale ogólnie całkiem poprawna. Jest dużo o uczuciach, sporo o życiowych dylematach i wyborach jakie Nas wszystkich spotykają oraz szczypta erotyzmu. Każda czytelniczka winna być zadowolona z przeczytania takiej książki. Zważywszy że autorka to debiutantka trzeba ocenić zdecydowanie pozytywnie. Panowie to raczej nie będą tego czytać poza wyjątkami i to tymi najlepszymi do upolowania drogie Panie.

Jako facet lubię sobie czasem przeczytać typowo babski romans. Panowie mówię wam tak najlepiej idzie zrozumieć kobiety;) . Powieść raczej nie bardzo oryginalna, po prostu w stylu typowego romansu dla Pań ale ogólnie całkiem poprawna. Jest dużo o uczuciach, sporo o życiowych dylematach i wyborach jakie Nas wszystkich spotykają oraz szczypta erotyzmu. Każda czytelniczka winna...

Romans - brzmi świetnie, ale choć o romansie wiele kobiet marzy często marzenia bardzo róznia sie od rzeczywistoścxi.

"Dwie twarze" to książka, dzięki, której zdamy sobie sprawę jak czuje się kobieta uwikłana w romans. Tego rodzaju układy bywają skomplikowane, więc łatwo nie jest.

Polecam wszystkim, szczególnie tym, którzy mażą o romansie. Morze po tej książce zastanowią się czy warto?

Romans - brzmi świetnie, ale choć o romansie wiele kobiet marzy często marzenia bardzo róznia sie od rzeczywistoścxi.

"Dwie twarze" to książka, dzięki, której zdamy sobie sprawę jak czuje się kobieta uwikłana w romans. Tego rodzaju układy bywają skomplikowane, więc łatwo nie jest.

Polecam wszystkim, szczególnie tym, którzy mażą o romansie. Morze po tej książce...

„Dwie twarze” autorstwa Mirandy Inskiej to romans erotyczny, który opowiada historie kobiety spragnionej miłości. Mężatki, która w ramionach swego męża nie potrafi odnaleźć spełnienia. Kolejne dni zdają się nie różnić od siebie, ale patową sytuację niebawem odmienić ma niespodziewane spotkanie.

„Dwie twarze” autorstwa Mirandy Inskiej to romans erotyczny, który opowiada historie kobiety spragnionej miłości. Mężatki, która w ramionach swego męża nie potrafi odnaleźć spełnienia. Kolejne dni zdają się nie różnić od siebie, ale patową sytuację niebawem odmienić ma niespodziewane spotkanie.

Główna bohaterka to na pozór zwyczajna kobieta, łaknąca miłości, znudzona własnym małżeństwem. Pierwotna namiętność i miłość jaka łączyła małżonków, zdaje się wygasać. Codzienność przepełniona szarością dnia i rutyną przytłacza kobietę, do dnia, w którym na jej drodze pojawia się jej były partner.
Niewinne spacery, kolacje i rozmowy przestają im wystarczać. Ów znajomość przeradza się w dziki romans, który pozwala odnaleźć kobiecie spełnienie, jednak coraz trudniej udawać jej przed mężem wzorową małżonkę. Jak długo parze kochanków uda się zachować ich tajemnice? I jak potoczy się ich życie?



Intrygująca okłada i opis miały być zapowiedzią lekkiej i dość przyjemnej lektury. Niestety to, co miałam okazję przeczytać, rozłożyło mnie totalnie. Dawno, jeśli w ogóle, nie czytałam tak słabej książki. Jednym słowem: nieporozumienie.


Czytając Dwie twarze ma się wrażenie, że historie opowiada kobieta, która ma problemy emocjonalne, a do tego ADHD i skłonności do nimfomanii. Z jednej strony kocha męża, z drugiej czuje głębokie uczucia do kochanka. Seks z kochankiem jest obłędy, gdy mąż ją zaniedbuje, gdy zaś ów małżonek przeobraża się w dzikiego kochanka, ta ma wyrzuty sumienia, by za chwilę znów bez skrupułów go zdradzać… latami…
W życiu nie spotkałam się z tak niestabilną kobiecą postacią i nigdy więcej nie chcę mieć tej „przyjemności”…


Sposób postrzegania rzeczywistości przez ów bohaterkę i podejście do życia – woła o pomstę do nieba. Jej zdradzać wolno i czerpać z tego dziką satysfakcję. Jednak, gdy okazuje się, że małżonek również miał skok w bok (podobno przypadkowy),brzydzi się nim i nie wyobraża sobie dalszego z nim życia. Czy może być coś bardziej absurdalnego?


W całej tej historii brakuje przede wszystkim dialogów, jakichkolwiek dialogów. Książka jest w głównej mierze monologiem ów kobiety. Monologiem bardzo chaotycznym i prostackim.

Sceny erotyczne. Długo zastanawiałam się jak je opisać… Pomijając, że nie ma w nich nic poza opisami (żadnych emocji),to są one tak prostackie i nijakie, że nie byłam w stanie ich zdzierżyć. A „piszczące łono” i „tryskanie pożądaniem” mnie dobiło.

Miranda Inska w Dwóch twarzach przedstawiła dość frywolne podejście do zdrady. Zważywszy, że zdrada dla głównej bohaterki, jej zdrada, było czerpaniem przyjemności z życia, zdrada męża zaś, okazała się czymś obrzydliwym i odpychającym, oczywiście w mniemaniu małżonki. Ukazuje, że rozwiązaniem w momencie, gdy pożycie małżeńskie się nie układa, jest skok w bok i to taki dobrze zamaskowany, który można ciągnąć latami… I, że najważniejsza jest „moja” przyjemność… co tam reszta świata…


Autorka powinna, jeśli ma w planach kolejną publikację, poważnie się zastanowić, czy jest sens. Pierwsza rzecz i zarazem najważniejsza, na jakiej powinna się skupić to praca nad jakimkolwiek stylem, nad umiejętnością przelania emocji na papier i dialogi… Bo sam pomysł, poza powtarzającym się scenariuszem: wyjazd nad morze – dziki seks z kochankiem – powrót do domu – seks z mężem – wyjazd nad morze… - na dłuższą metę męczący, byłby całkiem, całkiem… ujęty innymi słowami.

Główna bohaterka to na pozór zwyczajna kobieta, łaknąca miłości, znudzona własnym małżeństwem. Pierwotna namiętność i miłość jaka łączyła małżonków, zdaje się wygasać. Codzienność przepełniona szarością dnia i rutyną przytłacza kobietę, do dnia, w którym na jej drodze pojawia się jej były partner.
Niewinne spacery, kolacje i rozmowy przestają im wystarczać. Ów znajomość...

Romanse ­ typowe książki dla niespełnionych, albo jak kto woli marzących kobiet. Marzeń zawsze miałam dużo, właściwie to one prowadzą mnie przez świat. Dodają skrzydeł i nadziei każdego dnia. Wraz z upływem lat chyba każdemu z nas brakuje takich małych, zwyczajnych rzeczy, niezrealizowanych planów.

Właśnie tak jest w przypadku autorki. Świat snów i marzeń postanowiła przenieść na kartki papieru. Sami oceńcie czy przedstawiony w niej świat jest realny czy wymyślony. Tylko jakie to ma znaczenie, skoro czytając dobrze się bawimy.

Polecam czytelnikom w każdym wieku, szczególnie tym, które potrafią zamknąć oczy i w realny sposób wyobrazić sobie niestworzone historie.

Romanse ­ typowe książki dla niespełnionych, albo jak kto woli marzących kobiet. Marzeń zawsze miałam dużo, właściwie to one prowadzą mnie przez świat. Dodają skrzydeł i nadziei każdego dnia. Wraz z upływem lat chyba każdemu z nas brakuje takich małych, zwyczajnych rzeczy, niezrealizowanych planów.

Właśnie tak jest w przypadku autorki. Świat snów i marzeń postanowiła...