Ostatni tom”Trylogii rzymskiej” trzyma wysoki poziom poprzednich dwóch części. Historia w nim opisana obejmuje ostatnie 15 lat życia Cycerona i obfituje w dramatyczne zwroty akcji. Całość emanuje melancholijną atmosferą schyłku, przemijalności i końca wszystkiego. Po kolei umierają członkowie triumwiratu, Krassus, Pompejusz, a następnie Cezar. Nowy Senat nie przypomina dawnego, gdyż znaczna część jego członków zginęła w wojnie między Pompejuszem a Cezarem. Cyceron, mimo iż w pewnym momencie sięga absolutnego szczytu władzy, jest starcem, który, jak sam to określa, „dobiegł do mety”. Ów kontekst emocjonalny decyduje moim zdaniem o specyfice „Dyktatora”. Jest to naprawdę dobre domknięcie całej historii, która skłania do refleksji nad przemijalnością ludzkich pragnień i namiętności, a jednocześnie pokazuje, że nie ma czegoś takiego jak determinizm historyczny. Autorowi rewelacyjnie udało się wykazać, iż upadek republiki i powstanie Cesarstwa Rzymskiego nie były czymś nieuniknionym, koniecznością dziejową, lecz efektem dążeń ludzkich i podejmowanych decyzji. Myślę, ża każda osoba, która przeczyta całą Trylogię, już nigdy nie spojrzy tak samo na postać Juliusza Cezara oraz na burzliwą historię ostatniego wieku poprzedniej ery.

Ostatni tom”Trylogii rzymskiej” trzyma wysoki poziom poprzednich dwóch części. Historia w nim opisana obejmuje ostatnie 15 lat życia Cycerona i obfituje w dramatyczne zwroty akcji. Całość emanuje melancholijną atmosferą schyłku, przemijalności i końca wszystkiego. Po kolei umierają członkowie triumwiratu, Krassus, Pompejusz, a następnie Cezar. Nowy Senat nie przypomina...