Ktoś kiedyś powiedział, że najlepsze romanse piszą kobiety, a ja dodam, że thrillery również. Czy warto czasami pójść na odskocznię ? Odejść od utartego schematu, od swojego ulubionego kanonu książek sensacyjno – medycznych danego autora i spróbować czegoś innego? Nie patrząc na zdanie innych, postanowiłem zahaczyć te kilka dni o dość specyficzne połączenie gatunkowe thrillera z Romansem. Zdecydowałem się na Tess Gerritsen jedną z najwybitniejszych autorek beletrystyki z wątkami ,,szpitalnych afer” w tle, którą osobiście zaliczam do – na ten moment – 3 osobowego Panteonu pisarzy powieści medycznych. Oprócz niej do tego elitarnego składu, zaliczam : Michaela Palmera i Robina Cooka. Dlaczego więc, z bibliotecznej półki wybrałem taki, a nie inny styl tej pisarki? Według mnie, ma ona w sobie coś z każdego z wyżej wymienionych autorów, jakby połączenie stylu obu naraz. Nie trzyma się ściśle określonych reguł, gdyż jak widać tworzy doskonałe - nie tylko thrillery medyczne - ale i Romanse połączone z ciekawym śledztwem ,gdzie wszystko się równoważy, a opisy gorejącego i narastającego uczucia między dwoma spragnionymi miłości ciałami, zlewa się z realnym zagrożeniem, zabójstwami i czyhającymi na głównego bohatera wrogami. ,, Osaczona” stworzona przez Tess Gerritsen jest przykładem takiego zestawienia, które nawet nie zauważyłem kiedy momentalnie wchłonąłem. Nawet się nie obejrzałem, a minęło kilka dni od jej rozpoczęcia do ostatnich zdań powieści.


Przyzwyczajony do intrygujących, pełnych zagadek oraz przeprowadzania sekcji zwłok i policyjnego dochodzenia powieści, w których Tess Gerritsen w głównych rolach obsadzała Maurę Isles :,,Królową Zmarłych” i agentkę policyjną Jane Rizzoli, nie mogłem wprost wyjść z podziwu jak bardzo przypadło mi do gustu to zupełnie inne literackie oblicze tej autorki. Kto by pomyślał, że ,,Osaczona” będzie książką tak niezmiernie dobrą, że nie omieszkam się stwierdzić, iż sięgnę po następne dzieła tego rodzaju.


Główną bohaterką ,,Osaczonej” jest Miranda Wood, 29-letnia korektorka w redakcji gazety ,,Island Herald”. Poznajemy ją w momencie gdy w strugach deszczu, cała przemoczona i zziębnięta, wraca do swojego domu. Otrzymuje pilny telefon, po którym decyduje się na natychmiastowy kontakt z kochankiem: Richardem Tremainem – mężczyzną, po którym oczekiwała dużo więcej niż przelotny romans. Dodatkowo, nie mogła uwierzyć, iż człowiek, w którym powoli się zakochiwała był chytry, egoistyczny i krzywdził ludzi. Jako prezes ,,Island Herald” i wpływowy człowiek w Maine – Richard mógł dosłownie wszystko. Gardził niektórymi pracownikami oraz robił szemrane interesy, a wszystko to kosztem czyjegoś życia. Niestety, dolar jest w obecnych czasach wszechmocny. Odkrywając brudy Tremaina, Miranda postanowiła raz na zawsze opuścić redakcję. Zostawiła tu wiele serca i sporo dziennikarskiego nosa. I tak skończyło się na kłótni, po której nie zważając na totalną szarugę za oknem panna Wood wraca do mieszkania. Gdy otwiera drzwi i przechodzi przez główny hol, zauważa, że na łóżku leży półnagi Richard, którego jedna noga luźno spoczywa na pościeli, a drugą jest nią przykryta. Wygląda na to, że śpi. Widać tylko połowę ciała, gdyż twarz i tułów ,ukryte spoczywają w półcieniu. Wszystko się zmienia gdy Miranda zapala światło. Mgiełka mroku powoli ustępuje, a zarysy twarzy stają się wyraźniejsze. Nagle doznaje szoku. Nogi się pod nią uginają, a ciało opanowuje przeraźliwy chłód, gdyż szyja Richarda naznaczona jest poziomą szramą a twarz poplamiona krwią i przepełniona grymasem agonalnego bólu. Mężczyzna nie żyje. Wkrótce po jej wizycie zjawia się policja. Spisuje zeznania, a zaraz potem jak z kopyta rusza policyjne śledztwo. Miranda zostaje oskarżona o popełnienie morderstwa. Od razu przypisuje się jej łatkę przestępcy i jakiegoś zepsutego oprycha i tak jak w tytule książki od razu zostaje przez wszystkich ,,Osaczona”. Nikt jej nie ufa. Nikt nie wierzy w jej wersję wydarzeń, a najgorzej zachowuje się brat zabitego: Chase, który na początku uważał ją za pozbawioną skrupułów, bezwzględną morderczynię. Jego misją było zrobić to co trzeba by pomścić śmierć brata, którego przez większość życia żył w cieniu. Sytuacja się zmienia, gdy te elementy układanki, które zamiast do siebie pasować, nie mają sensu i mogą poświadczyć na korzyść oskarżonej. Osąd Chase’a zaczyna się burzyć, a gdy dostaje informacje, że na narzędziu zbrodni nie ma odcisków palców i innego materiału organicznego sprawcy, który miał świadczyć o zbrodni popełnionej pod wpływem impulsu oraz gdy widzi wstrząśnięta i bezradną Mirandę, zaczyna co raz bardziej się przekonywać, że coś w tym wszystkim jest nie tak.


Tess Gerritsen przed rozpoczęciem ,,Osaczonej” , na stronach poprzedzających pierwszy rozdział, zastosowała adnotację, w której uważnemu czytelnikowi przekazuje, iż w dziele tym będzie miał do czynienia z nie typowym dla niej thrillerem medycznym, a wątkiem sensacyjno – romansowym. Wyjątkowe i odważne posunięcie ze strony pisarki, gdyż każdego jej fana przygotowuje to na zupełnie inny gatunek niż dotychczas sobą prezentowała. Przykładem nowego stylu Gerritsen jest scena, w której Chase Tremain przesłuchuje Mirandę Wood. Oskarżona krzykiem żalu tłumaczy mu, że jedyną zbrodnią, którą popełniła nie było zabicie Richarda lecz zaufanie mu i wdanie się z nim w romans. Żyła chorą nadzieją, że przelotna znajomość przerodzi się w coś wyjątkowego, że zrodzi się z tego miłość – uczucie scalające ze sobą dwie osoby. Czar prysł gdy dowiedziała się jaki naprawdę jest Tremain. Kochała nie tego Richarda, nie tego egoistycznego zakochanego w dolarze mężczyznę, którym się stał teraz. I tak z strony na stronę akcja zagęszcza się co raz bardziej. Wszystko robi się klarowniejsze i intensywniejsze, lecz kto by pomyślał, że poprzez ujście z życiem Mirandy z pożaru swojego domu, wydarzenia nabiorą jeszcze większego tempa. Co raz więcej postaci bierze udział w śledztwie dotyczącym zabójstwa Richarda. Co raz więcej osób, jak piranie z setkami najeżonych ząbków zasadzających się na swoją ofiarę, otacza i osacza z każdej strony naszą bohaterkę. Co ukrywają Tremainow’ie? Dlaczego nikt z tej rodziny nie godził się z decyzją Richarda dotyczącą przekazania jej w spadku dużej posiadłości na wzgórzach miasta?


Ludzie, z którymi przyszło zmierzyć się Mirandzie – oprócz Chase’a i panny St. John – okazali się gorsi niż najgorsze bestie. Ich zachowanie i stereotypy wobec kochanki Richarda były tak nie na miejscu, że można było to porównać do ciemności tak gęstej, że można by z łatwością ją dotknąć. Śledztwo zaczyna zataczać coraz szersze kręgi. Pojawiają się kolejni podejrzani, kolejne motywy, które mieliby Ci, którym właściciel ,,Island Herald” zalazł za skórę. Odkrycie brudów w Stone Coast Trust – firmie pragnącej przejąć od Richarda cenne ziemie, mogło być powodem dla zamieszanych w szachrajstwa by zamordować zamożnego Treinta i wrobić w ten podły czyn jego kochankę: pannę Wood.


W ,,Osaczonej” Gerritsen, mimo iż Miranda została oczyszczona z zarzutów, a Annie Berenger uznano winną zamordowania Richarda, to i tak w przekroju całej powieści wydarzenia tu rozegrane Happy Endem się nie kończą. Spośród tylu osób, u których mogła znaleźć oparcie, zaufała tylko jednemu, zaufała Chase’owi. Okazał się dla niej jedynym światłem w spowitym mrokiem tunelu, który postawili przed nią inni Tremain’owie.

Ktoś kiedyś powiedział, że najlepsze romanse piszą kobiety, a ja dodam, że thrillery również. Czy warto czasami pójść na odskocznię ? Odejść od utartego schematu, od swojego ulubionego kanonu książek sensacyjno – medycznych danego autora i spróbować czegoś innego? Nie patrząc na zdanie innych, postanowiłem zahaczyć te kilka dni o dość specyficzne połączenie gatunkowe...