Powieść Johna O'Farrella to zabawna i niezwykle ironiczna satyra na angielskich rodziców z klasy średniej, którzy wychowują swoje dzieci w kompletnym oderwaniu od rzeczywistości. Nieograniczone ambicje rodziców sprawiają, że ich dzieci pędzą od jednych zajęć dodatkowych na inne, niczym małe robociki. Nie trzeba dodawać, że balet, francuski, basen czy też tradycyjne tańce szkockie nie sprawiają im zbyt wielkiej frajdy. I nie muszą. W tym szaleństwie nie chodzi o dobro dzieci, ale o brutalną rywalizację między rodzicami.
Narratorką powieści jest Alice. Jej misją życiową jest bycie matką. I to matką trójki dzieci, które muszą być najlepsze we wszystkich możliwych dziedzinach życia. Oraz matką, która nieustannie wszystkiego się boi. Zwłaszcza przyszłości:

"Lęk ma wiele form. Jeżeli nie bałam się, że coś się przydarzy moim dzieciom, to bałam się, że nic im się nie przydarzy, że skończą jako nieudacznicy i zgorzkniałe wyrzutki społeczne, ponieważ nie zapewniliśmy im możliwie najlepszego startu w życiu. Bałam się, że gdy Jamie wkroczy w okres dojrzewania, zacznie olewać szkołę i będzie się całymi dniami wałęsał po podziemiach metra w towarzystwie innych wykolejeńców, jeżdżąc w górę i w dół po ruchomych schodach i przylepiając gumę do żucia do sutków modelek na billboardach z reklamami biustonoszy. A wszystko dlatego, że nie zapisaliśmy go w porę na lekcję klarnetu." (Str. 47)

Jak to w powieściach bywa, mniej więcej w połowie książki główna bohaterka przechodzi cudowną przemianę i nawraca się na normalność. Obok wielu przerysowanych i do bólu sarkastycznych w swej wymowie sytuacji, autor nie szczędzi czytelnikom kilku prawd życiowych oraz odrobiny moraliztorstwa. Ale trzyma się pewnych granic. Może zawierać orzeszki nie jest literaturą tzw. ambitną. I wcale nie musi. Czyta się ją szybko i przyjemnie, a w dodatku prowokuje do częstych wybuchów śmiechu.

N koniec jeszcze jeden cytat:

"W tym momencie zapanowała nagła panika, bo Sarah, niczym ochroniarz z prezydenckiej obstawy, jednym susem przeskoczyła pokój i wyrwała swojemu dziecku herbatnik z ręki.
- W porządku, mam go. Na szczęście nie zdążył połknąć.
- Przepraszam, to jemu nie wolno jeść ciastek?
Sarah poważnym tonem zaczęła czytać na głos napisy na pudełku:
- Możę zawierać śladowe ilości orzeszków ziemnych. Tak myślałam.
- Nie wiedziałam, że Cameron jest uczulony na orzechy.
- Tego nie wiemy. Nigdy mu nie dawaliśmy. Ale przecież nie warto ryzykować, prawda?" (Str. 16)


Więcej recenzji na moim blogu:
www.wedlugagi.katalog-tytulowy.blogspot.com
Zapraszam!

Powieść Johna O'Farrella to zabawna i niezwykle ironiczna satyra na angielskich rodziców z klasy średniej, którzy wychowują swoje dzieci w kompletnym oderwaniu od rzeczywistości. Nieograniczone ambicje rodziców sprawiają, że ich dzieci pędzą od jednych zajęć dodatkowych na inne, niczym małe robociki. Nie trzeba dodawać, że balet, francuski, basen czy też tradycyjne tańce...