Opowieść ta nie jest tylko książką, jest życiem człowieka. Zapisaną klęską, monologiem roztaczającym się nad pojęciem bólu, doświadczonym studium istnienia człowieka wyzbytego nadziei, dążącego do autodestrukcji, dla którego oczywista jest niechęć przetrwania w pamięci potomnych. Bo na cóż mu nieśmiertelność wspomnień, które są udręką.

Imre wiedziony przymusem mówienia, które go opanowywało kiedy chciał milczeć, a było niczym innym jak niesłyszalnym głosem, niewyartykułowanym głośnym milczeniem, postanowił pisać. Nieustannie drążył przeszłość w poszukiwaniu bólu, coraz silniejszego, nieznośnego bólu, którym rozładowywał napięcie, zaspokajał potrzebę wykrzyczenia ze środka wszystkiego, co przyniosło mu życie, co otrzymał w darze przychodząc na świat. Rozważał nad swoim żydostwem, podważał je nieodczuwalną religijnością, nieznajomością obrzędów i języka jidysz.

„Spoglądałem na jaśniejące niebo albo na chmury, w których kopie wiecznym piórem swój grób, pracowicie, jak przymusowy robotnik, na którego wrzeszczą co dzień, żeby głębiej rył łopatą i mocniejszym, słodszym głosem wyśpiewywał nuty swojej śmierci”

Poślubił kobietę podzielającą jego poglądy. Pragnącą wyzwolić się od piętna nieistnienia i niemożliwości posiadania własnych odczuć i myśli, tylko dlatego, że urodziła się podobnie jak nasz bohater w żydowskiej rodzinie. Byli zgodna parą. Imre stał się powiernikiem opowiadającym o swoim dzieciństwie i Holokauście, które były najstraszniejszym okresem przebiegającym w poczuciu animicznej wiary, ograniczeń i innych okropności. Żona była współodczuwającym słuchaczem, zaimponował jej swoim intelektem. Próbowała wyprowadzić męża z pułapki odosobnienia, obdarowała go miłością by wspólnie mogli nauczyć się życia uciekając od choroby wspomnień. Żyli dla siebie do momentu, gdy Imre nie usłyszał od niej, że chciałaby mieć dziecko, wtedy porzucił jej rękę, która go prowadziła.
Nie! stanowczo nie!
Zanegował swoje istnienie, odrzucając możliwość narodzin własnego dziecka. Nie odważył się być losem i ojcem powołanego do życia człowieka. Pilił się do zerwania nici, która trzymała go na uwięzi w obcym świecie.

Książka jest niezwykle dojrzałą relacją myśli i doznań, przywodzącą na myśl filozoficzne monologi Thomasa Bernharda. Kertesz pisze w sposób surowy i mroczny, ale nienapastliwy. Emanując lękliwym ładunkiem emocji, pozwala czytelnikowi zagłębić się w siebie.

“Okazało się, że pisać o życiu znaczy tyle, co rozmyślać o życiu, a rozmyślać o życiu to w nie wątpić”

Opowieść ta nie jest tylko książką, jest życiem człowieka. Zapisaną klęską, monologiem roztaczającym się nad pojęciem bólu, doświadczonym studium istnienia człowieka wyzbytego nadziei, dążącego do autodestrukcji, dla którego oczywista jest niechęć przetrwania w pamięci potomnych. Bo na cóż mu nieśmiertelność wspomnień, które są udręką.

Imre wiedziony przymusem mówienia,...