Gosława nadal praktykuje u szpetuchy Baby Jagi. Przetrwała spotkanie z Welesem i Świętowitem, którzy pragną kwiatu paproci. Każdemu z nich złożyła obietnicę. Co z tego wyniknie?

Do Nocy Kupały zostało jeszcze trochę czasu. Gosia nadal jednak praktykuje u szpetuchy i stara się wieść spokojne życie. Zbiera zioła, pomaga ludziom i bierze udział w ważnych wydarzeniach. W wyniku zdarzeń niestety nie potrafi już przyjaźnić się ze Sławą, która nie powiedziała jej prawdy o sobie. Bohaterkę zaczyna także łączyć coraz silniejsza relacja z Mieszkiem, byłym księciem i rycerzem obecnie praktykującym u żercy Mszczuja.

Pozostali bohaterowie znani z tomu pierwszego Mieszko, Radek, szeptucha Jaga czy Mszczuj wracają tutaj by nadal odgrywać swoje role. Na arenę wkraczają także nowe postacie. Jedną z nich jest dziwna bosonoga kobieta, która kilkakrotnie zaczepia Gosławę, wytykając jej, że nadal nie została matką.

„Kobieta stanowiła ciekawy obrazek. Miała na sobie rozkloszowana białą spódnicę z falbanami oraz różowa koszule rozdymającą się na jej ciężarnym brzuchu. Na oko była teraz w ósmym miesiącu ciąży. Długie, skołtunione blond włosy przykryła pięknym wiankiem pełnym czerwonych maków.”

To jednak niejedyna bohaterka, która będzie zaczepiać Gosię. Drugą z nich będzie Ote, która w młodej szpetunce widzi swoją rywalkę.

„Była niższa ode mnie. Miała na sobie szarą, cętkowana, miejscami podartą i wypłowiałą sukienkę. Rude, skołtunione włosy Zebrała na czubku głowy w niedbały, rozwalający się kok. Między splotami sterczały szare piórka i sznury koralików. Poszczególne pasemka zaplotła w krzywe warkoczyki.”

Wydarzenia w tej książce zaczynają się i suną powoli, nie nudząc czytelnika. Finał jest średnio zaskakujący, ale zanim do czegokolwiek dojdzie, tak naprawdę wiadomo tylko jedno: kwiat na pewno zakwitnie. Warto zaznaczyć, że tom ten jest ciekawszy niż poprzedni. Dowiadujemy się w nim także kilku szczegółów z przeszłości Jarogniewy, Mszczuja oraz Mieszka.

Na uwagę zasługuje także język, który jest mniej potoczny i bardziej dopracowany niż w poprzednim tomie. Humorystyczne sytuacje potrafią wywołać uśmiech na ustach, czasem politowania dla Gosi, ale jednak. Szczegółowe opisy ubioru już tak tutaj nie rażą w oczy, a momentami pomagają czytelnikowi wyobrazić sobie daną postać. Na plus jest także wprowadzenie kolejnych powiązań między bohaterami, dodanie smutnych scen oraz wprowadzenie kolejnych bóstw.

Minusem w książce jest poświęcanie (podobnie jak wcześniej) dużej uwagi uczuciom i rozterkom miłosnym Gosławy. Powieść traci na tym, gdyż kobieta wygląda na niedojrzałą i rozchwianą emocjonalnie w niektórych momentach. Niestety traci na tym potencjał i pomysł tła, czyli Polski z rodzimą wiarą i obrzędami.

Podsumowując, trzeba powiedzieć, że drugi tom jest lepszy od pierwszego. Wydarzenia są ciekawe, bohaterowie autentyczni, ale książka bardzo zalatuje romansem. Autorce trzeba pogratulować jednak pomysłowości na akcję, powiązania i postacie.

Gosława nadal praktykuje u szpetuchy Baby Jagi. Przetrwała spotkanie z Welesem i Świętowitem, którzy pragną kwiatu paproci. Każdemu z nich złożyła obietnicę. Co z tego wyniknie?

Do Nocy Kupały zostało jeszcze trochę czasu. Gosia nadal jednak praktykuje u szpetuchy i stara się wieść spokojne życie. Zbiera zioła, pomaga ludziom i bierze udział w ważnych wydarzeniach. W...