Jeśli “Szeptucha” rzuciła pierwszy słowiański czar, to “Noc Kupały” jest wyższym stopniem wtajemniczenia - co samo w sobie nie jest naturalną koleją rzeczy, bo nie zawsze udaje się przebić świetny start następnym tomem. Miszczuk sprostała temu zadaniu. Pozwala zatopić się w świat uczennicy szeptuchy jeszcze głębiej, wzywa do bohaterów do przekraczania (nie tylko ich własnych) granic i z głową pełną pomysłów prowadzi czytelnika do przełomu, który ma nastąpić w tytułową Kupalnockę. Pozytywne wrażenia z pierwszej części jeszcze się potęgują.

Gosia, główna bohaterka, może i nie pogodziła się ze swoim przeznaczeniem, ale zdążyła zaakceptować życie w świecie, po którym słowiańskie bóstwa chodzą jak po własnym ogródku i w którym na każdym kroku wydarzyć się może coś niewytłumaczalnego. Wrogowie mnożą się, przyjmując różne postacie, a w przyjaźniach kiełkują ziarnka niepewności. Nie wiadomo do końca, kto komu służy, czego chce i co jest w stanie zrobić, żeby osiągnąć swój cel. Nawet jeśli pęd końca pierwszego tomu zwalnia, autorka dba o podtrzymanie zainteresowania czytelnika, w żadnym wypadku nie osiada na laurach. Tajemnice z przeszłości z jednej strony rzucają światło na bieżące wydarzenia, z drugiej - ukazują rysy, które bohaterowie starają się maskować na co dzień, od lat bądź stuleci. Nie znaczy to, że wszystko jest jasne i rozwija się zgodnie z przewidywaniami. Miszczuk zwabi w pułapkę i zaskoczy nie raz, zarówno postacie, jak i wyobraźnię czytelnika.

Wydaje mi się, że cykl o Kwiecie paproci to jedna z tych serii, w których kolejna część jest jeszcze lepsza niż poprzednia, a przynajmniej mam taką nadzieję. Kogo “Szeptucha” nie porwała do końca, porwie “Noc Kupały” - no, chyba że poprzestał na pierwszym blurbie. O gustach się nie dyskutuje, ale w gusła można (u)wierzyć, a talent Miszczuk potrafi (za)czarować.

Jeśli “Szeptucha” rzuciła pierwszy słowiański czar, to “Noc Kupały” jest wyższym stopniem wtajemniczenia - co samo w sobie nie jest naturalną koleją rzeczy, bo nie zawsze udaje się przebić świetny start następnym tomem. Miszczuk sprostała temu zadaniu. Pozwala zatopić się w świat uczennicy szeptuchy jeszcze głębiej, wzywa do bohaterów do przekraczania (nie tylko ich...