Pełne humoru i czułości, napisane nieprzeciętnie błyskotliwie. Lektura szalenie odprężająca o parze związanej miłością dojrzałą, a wyrażaną z dziecięcą wręcz radością i wigorem.

Sentymentalne te czasy niedoskonałości i niepełności. Czytając korespondencję Szymborskiej i Filipowicza, dochodzi się do smutnych wniosków. Można zauważyć, że w tamtych czasach właściwie wszystko wymagało większego poświecenia. Chociażby napisanie listu - odręcznie. Dziś nie raz nie chce się odpisać na sms-a, czy maila, a przecież nie trzeba kupować znaczka i iść z nim na pocztę...

Nieco smutno czyta się tę korespondencję - z niejaką tęsknotą, za czasem bezpowrotnie minionym i mnie nieznanym (w wielu wypadkach słusznie minionym), płynącym wolniej, bez presji telefonów komórkowych i wszechobecnych mediów społecznościowych. Jest coś urokliwego w oglądaniu odręcznego rysunku miejsca, gdzie akurat rozbił obóz Flipowicz, w wycinankach z gazet i kolażach Szyborskiej. Dziś wystarczyłby mms i kilka linków. Może trzy, cztery kliknięcia.

Co do samego wydania. Wielokrotnie brakuje sporej części korespondencji - pytanie czy spowodowane jest do wyborem autorów, czy też brakiem fizycznym, zaginięciem, tej akurat części listów. (Oczywiście czasem jest to spowodowane po prostu ich brakiem - nienapisaniem, bo i po co pisać, do kogoś, kto mieszka zaraz obok?). Można to sprawdzić w bibliotece UJ, gdzie znajdują się wszystkie listy noblistki (umieszczone tamże na jej życzenie), jednakże przynajmniej jeśli o mnie chodzi, pismo zarówno Szymborskiej jak i Filipowicza jest dla mnie szalenie trudne do odcyfrowania.

Pełne humoru i czułości, napisane nieprzeciętnie błyskotliwie. Lektura szalenie odprężająca o parze związanej miłością dojrzałą, a wyrażaną z dziecięcą wręcz radością i wigorem.

Sentymentalne te czasy niedoskonałości i niepełności. Czytając korespondencję Szymborskiej i Filipowicza, dochodzi się do smutnych wniosków. Można zauważyć, że w tamtych czasach właściwie wszystko...