Ciekawa i wartościowa książka, która pod przykrywką lekkiej powiastki dla kobiet porusza trudny temat domów dziecka i ich mieszkańców.

Kto spodziewa się prostej historii miłosnej, może się srodze zawieść. I dobrze :)
W tym na pozór przeciętnym babskim czytadle autorka przemyca wiele istotnych treści. Pokazuje codzienność wychowanków domu dziecka w sposób prawdziwy, a jednocześnie bez epatowania zbędną brutalnością. Pokazuje prawdę o sytuacji tych dzieci, które przecież bardzo rzadko są sierotami. Zazwyczaj mają rodziców, którzy jednak nie mogą, nie są w stanie lub jeszcze częściej nie chcą zajmować się swoimi dziećmi. Autorka rozprawia się również z tzw. dobroczynnością.

Wielkie brawa dla Pani Moniki za dokładną relację ze starań bohaterów, którzy podjęli się pięknego, ale też bardzo trudnego zadania - stworzenia rodzinnego domu dziecka.

Główna bohaterka, Zosia Czerwonka, to taka swojska Bridget Jones, zakompleksiona trzydziestolatka, która wzdycha do swojego przystojnego Darcy'ego - Adama. Ale nasza Zosia ma wielką przewagę nad Bridget w postaci szlachetnego marzenia, którego realizacja okaże się drogą przez mękę, ale tym bardziej chwała jej za to.

Jedyne, co mnie drażniło, to ten charakterystyczny dla Moniki Szwai żartobliwy ton, który bardzo mi się podobał w pozostałych jej książkach, ale tutaj momentami drażnił i wydawał się nieco nie na miejscu. Czasami miałam wrażenie, że bohaterowie, a szczególnie Adam, nie potrafią poważnie rozmawiać i po prostu chowają się za zasłoną sztucznego i wymuszonego poczucia humoru.

Niemniej jednak książka jest naprawdę dobra i wartościowa.
Bardzo polecam!

Ciekawa i wartościowa książka, która pod przykrywką lekkiej powiastki dla kobiet porusza trudny temat domów dziecka i ich mieszkańców.

Kto spodziewa się prostej historii miłosnej, może się srodze zawieść. I dobrze :)
W tym na pozór przeciętnym babskim czytadle autorka przemyca wiele istotnych treści. Pokazuje codzienność wychowanków domu dziecka w sposób prawdziwy, a...