Bardzo cieszyłam się na tę opowieść o Japonii, ale po jej przeczytaniu jestem nieco rozdarta.
Gail Tsukiyama napisała powieść o Japonii, której akcja przypada na lata 1939 – 1966.
Najciekawsze właśnie dla mnie było w tej książce tło historyczne i obyczajowe. Nigdy nie czytałam książki, która opowiadałaby o II wojnie z perspektywy zwykłych Japończyków, ludzi także cierpiących i głodujących po drugiej stronie globu, żyjących w ciągłym strachu przed donosicielami.
Wiele ciekawostek na temat sumo, teatru masek, historii, kultury, obyczajów i oczywiście słynnych japońskich ogrodów to największe zalety tej książki. Ciekawy obraz odbudowy Japonii po wojnie.
Natomiast wątki obyczajowe nieco mnie rozczarowały, a właściwie to rys psychologiczny postaci. Wiem, że Japończycy są powściągliwi w wyrażaniu swych uczuć, ale w tej książce, pomimo tylu tragedii, wszystko było tak spokojne i chłodne, że aż niemożliwe.
Głównymi bohaterami są dwaj bracia: Hiroschi, który podążą śladem największych wojowników sumo oraz Kenji - spokojny i wycofany artysta, twórca masek do teatru. Obok toczą się inne wątki, jak to w rodzinnej sadze.
Najbardziej uderzający w tej książce jest jej klimat, wszechogarniający spokój. Wolno toczą się losy bohaterów pośród wielu niepowodzeń, ale ta siła spokoju ma doprowadzić do przezwyciężenia trudności, które da się pokonać i odnalezienia swojej drogi w życiu. Dobra, ale liczyłam na coś więcej.

Bardzo cieszyłam się na tę opowieść o Japonii, ale po jej przeczytaniu jestem nieco rozdarta.
Gail Tsukiyama napisała powieść o Japonii, której akcja przypada na lata 1939 – 1966.
Najciekawsze właśnie dla mnie było w tej książce tło historyczne i obyczajowe. Nigdy nie czytałam książki, która opowiadałaby o II wojnie z perspektywy zwykłych Japończyków, ludzi także...