Nie pamiętam, kiedy ostatnio spotkałam w literaturze galerię tak niejednoznacznych osobistości. Nikogo nie da się opisać jednym słowem, od każdego głębia bije wprost po oczach.

Fiodor Pawłowicz, największy cham i błazen w mieście, rozpustny hulaka, niewierny mąż i jeszcze gorszy ojciec - który jednak odczuwa jako taką skruchę i pogardę dla samego siebie.
Dymitr, niemal taki sam rozpustnik jak ojciec, lekkoduch i choleryk, mimo wszystko wysoko stawiający honor; osoba, która sama siebie nazywa łajdakiem, a nie ścierpi oskarżenia o kradzież.
Iwan, najbardziej skryty ze wszystkich braci, intelektualista, ateista, zakochany w byłej narzeczonej brata; chłodny racjonalista, który mimo wszystko jest dobrym bratem.
Alosza, niemal kryształowa postać, osoba o dużej łagodności i cierpliwości, kochany niemal przez wszystkich.
Katarzyna Iwanowna, jedna z niewielu osób (jak np. Alosza), o których można powiedzieć, że stoją "po dobrej stronie"; kobieta dumna, wrażliwa - jednocześnie nie potrafiąca zapomnieć o wyrządzonych jej krzywdach.
No i Gruszeńka - miejscowa femme fatale, kawał (za przeproszeniem) żmii, która w późniejszym czasie sama nauczy się kochać.

Co by nie mówić, to połączenie tych wszystkich charakterów wyszło autorowi mistrzowsko.
I chociaż początek jest dosyć ospały, to akcja powoli nabiera tempa, zaś końcówka - mowy końcowe prokuratora i obrońcy - to najlepsze fragmenty powieści. Dostojewski stosuje w nich swego rodzaju manipulację na czytelniku, na którą (przyznam), i ja dałam się złapać - niby wiadomo, kto zabił, by po chwili zmienić zdanie, i znowu wskazać kogoś innego...
Książka jest absolutnym klasykiem.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio spotkałam w literaturze galerię tak niejednoznacznych osobistości. Nikogo nie da się opisać jednym słowem, od każdego głębia bije wprost po oczach.

Fiodor Pawłowicz, największy cham i błazen w mieście, rozpustny hulaka, niewierny mąż i jeszcze gorszy ojciec - który jednak odczuwa jako taką skruchę i pogardę dla samego siebie.
Dymitr, niemal...